Hier hebben we toch wel weer iets heel bijzonders te pakken; ik eet mijn schoenzolen op als dit niet een van de beste platen van 2018 is. Wat een geweldige lp! En een debuutalbum…, nou, niet helemaal want Rolling Blackouts Coastal Fever vuurde al twee ep’s af - tezamen goed voor elf liedjes - die de gemoederen al flink verhitten. Maar Hope Downs, het echte debuut van deze vijf jonge jongens uit Melbourne, Australië gaat hoe dan ook de wereld veroveren.
Rolling Blackouts C.F. leunt sterk op een fijne ouderwetse sound die teruggrijpt naar de jaren tachtig. Rammelende postpunkpop gebaseerd op snelle drumticks en akoestische gitaren, met daaroverheen een spiralerende, kronkelende elektrische gitaar. We komen dan op het terrein van band als The Chills, The Fall, Orange Juice en jawel, The Feelies. De hypnotiserende, nerveuze pop is werkelijk waar een feest, veroorzaakt door de catchy refreintjes, de snappy hooks en droogkloterige zang. Ik ben er nog uit of de knapen superstrak of sloom losjes spelen - vergelijk The Strokes - maar waarschijnlijk is het allebei. Want de Rolling Blackouts stralen zowel tomeloos enthousiasme als een dwarse onnadrukkelijkheid uit.
En het lijkt allemaal zo moeiteloos; ze spugen er in een kleine 37 minuten tien urgente punkpopliedjes uit, die zonder uitzondering alle van een jaloersmakend hoog niveau zijn, al kan ik alvast wel verklappen dat 'Talking Straight' dé perfecte zomerhit is. In augustus speelden ze op Lowlands; solliciterend naar band van het jaar.
‘An Air Conditioned Man’ | ‘Talking Straight’ | ‘Mainland’ | ‘Time in Common’ | ‘Sister’s Jeans’ | ‘Bellarine’ | ‘Cappuccino City’ | ‘Exclusive Grave’ | ‘How Long?’ | ‘The Hammer’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten