Een
kwartet uit Manchester dat niet alleen pure progressive rock
bedrijft, maar ook het christelijke geloof uitdraagt. Samen met
groepen als Cressida en Beggars Opera komen ze onder contract bij
Vertigo, hetgeen gerechtvaardigd wordt door Gravy Trains sound:
dynamische composities met een hoofdrol voor priemende gitaarsolo’s,
zweverige fluitsolo’s, mellotrongordijnen en opvallend sterke zang.
Het tweede album, (A
Ballad Of) A Peacuful Man,
is nogal heavy en doet mede door de zang denken aan Uriah Heep.
Schitterende melodieuze songs als ‘Alone In Georgia’ en ‘Home
Again’ vallen op door de gecompliceerde harmoniezang, terwijl
titelnummer ‘(A Ballad Of) A Peacuful Man’ zeven minutenlang
meeslepende progrock in optima forma is. Gravy Train brengt het
verder dan dat ene album: tussen 1970 en 1974 brengt de band vier
lp’s op de markt. Maar halverwege de jaren zeventig is de
belangstelling voor progrock weggeëbd en dus ook voor Gravy
Train.
Alone
In Georgia / (A Ballad Of) A Peaceful Man / Jule’s Delight /
Messenger / Can Anybody Hear Me? / Old Tin Box / Won’t Talk About
It / Home Again
Geen opmerkingen:
Een reactie posten