Sonny Landreth | Outward Bound

Als John Hiatt in 1988 live het succes van Bring The Family wil kapitaliseren haakt Ry Cooder af en moet Hiatt op zoek naar een vervanger. Die vindt hij in de begenadigde bottleneck- en slidegitarist Sonny Landreth. Landreth, geboren in Canton, Mississippi - bluesterritorium - en opgegroeid in Lafayette, Louisiana, waar hij in aanraking komt met cajun en zydeco, wordt een van de Goners in Hiatts begeleidingsband. Hij speelt een prominente rol op Slow Turning (1988) en gaat toeren met Hiatt. Vervolgens neemt Landreth de Goners David Ranson (bas) en Kenneth Blevins (drums) mee om het nog eens solo te proberen, nadat hij eerder in 1981 een poging had gewaagd met Blues Attack en nog eens in 1985 met Way Down In Louisiana. Nu lijkt het tij wel gunstig, want Outward Bound wordt alom gunstig ontvangen. En niet voor niets: Landreths derde plaat - drie keer scheepsrecht - is een enorm swingende rockplaat, met een heerlijk pompende gumbo-sound. Vanzelfsprekend staat Landreths zeer herkenbare slide- en bottleneck gitaarspel op de Fender Stratocaster centraal; begeleid door bas, drums en de hammond en accordeon van Steve Conn. Hoewel opgenomen in Nashville, Tennessee is Outward Bound een 100% bayou-plaat, die in alles de swamps van Louisiana ademt. In de broeierige, sferische stukken (‘Soldier Of Fortune’, ‘Planet Cannonball’) zijn er overeenkomsten met de cajun-getinte albums van Daniel Lanois. In de swingende rocker ‘Common-law Love’ zingt Landreths voormalige werkgever John Hiatt zijn partijtje mee, maar Landreth kan het ook alleen, getuige ‘Back To Bayou Têche’, ‘New Landlord’ en de vuige blues ‘Speak Of The Blues’. Schitterend zijn ook de dobro-ballad ‘Sacred Ground’ en titelsong ‘Outward Bound’. Ronduit fenomenaal is de catchy rocksong ‘When You’re Away’ - die Landreth in een betere wereld een internationale hit had kunnen opleveren. Helaas. Gelukkig wordt Outward Bound in rock- en rootskringen terecht laaiend enthousiast ontvangen. Dat geldt overigens ook voor de opvolger South Of I-10 (1995), maar daarna is het heel lang stil en verliest Sonny Landreth als singer-songwriter zijn momentum.

Soldier Of Fortune / Back To bayou Têche / When You’re Away / Sacred Ground / New Landlord / Speak Of The Devil / Yokamoma / Planet Cannonball / Common-law Love / Bad Weather / Outward Bound

Brent Best | Your Dog, Champ

Het laatste Slobberbone-album dateert alweer van 2002. Dat is een lange tijd geleden en het had er alles van dat Brent Best verloren zou zijn voor de rootsrock, totdat hij plots met Slobberbone in 2014 Nederland weer aandeed. Een aangename hernieuwde kennismaking, die nu nóg beter smaakt, nu Brent Best zijn eerste, sterke solo-album presenteert. Your Dog, Champ is een geweldige voortzetting van de iconische Slobberbone-sound, wat eerst en voornamelijk komt door Bests herkenbare, gruizige zang. Muzikaal is het allemaal wat rustiger, maar ook evenwichtiger. Opener Daddy Was A Liar is herkenbaar uit duizenden Slobberbone, maar heeft ook Springsteen-pretenties. Naarmate het album vordert wordt het trager, intenser en meeslepender. Thematisch cirkelt Best rondom het klassieke thema van een ongelukkige jeugd. Hij graaft naar zijn herinneringen en spijkert die vast in erg fraaie liedjes, waar nu zelfs een folky toets in te bespeuren valt. Hoogtepunten zijn er talloze: het tamelijk deprimerende Good Man Now, met huilende pedaal steel en gierende fiddle; sleutelnummer Robert Cole, versierd met strijkers en waarin de hond Champ uit de titel figureert; en het magnifiek slepende Tangled. Your Dog, Champ is een bijzonder geslaagd solo-debuut van een rauwdouwer die vooral zijn bespiegelende en mijmerende kant laat zien in prachtige singer-songwriterliedjes.

Daddy Was A Liar / Good Man Now / You Shouldn’t Worry / Aunt Ramona / Queen Bee / Travel, Again / Robert Cole / Career Day / Tangled / Clotine / It Is You

Andwella | World's End

Wat Andwella bijzonder maakt is dat de band al in 1968 een klassieker produceerde: Love And Poetry. Toentertijd een trio uit Noord-Ierland dat de oversteek maakte naar Londen en onder de naam Andwella's Dream dus dat klassieke, psychedelische album produceerde. De band was feitelijk het vehikel van zanger, componist, gitarist en toetsenist David Lewis, en hij besloot in 1970 tot een naamswijziging in het kernachtige Andwella en een muzikale koerswijziging. Weg van de klassieke Britse psychedelische/progressieve jaren zestig stijl, kiest Lewis voor een meer mainstream stijl die vooral lijkt te zijn gebaseerd – zoals zovele Britse groepen – op de rustieke, countrysound van The Band. Orgel, piano, dwarsfluit en bescheiden blazers bepalen op World's End dan ook het Andwella-geluid dat de elf Lewis-composities van kleur en klank voorzien. Andwella klinkt in sterke nummers als 'I Got A Woman', 'Reason For Living' en 'Shadows Of The Night' niet alleen als The Band, maar ook vooral als Traffic. 'Back On The Road' is daarentegen een perfecte Band-pastiche. Niettemin en desondanks is World's End is prachtig pastoraal rootsalbum van een Britse band die helaas, na het derde album People's People, zich al in 1971 ophief.

Hold On To Your Mind / Lady Love / Michael Fitzhenry / I'm Just Happy Happy To See You Get Her / Just How Long / World's End (Part One) / World's End (Part Two) / Back On The Road / I Got A Woman / Reason For Leaving / Shadow Of The The Night