Richard Hell & The Voidoids | Blank Generation

De Blanco Generatie; leeg, oningevuld. Een liggende streep: vul zelf maar in. I belong to the — generation / But I can take it or leave it each time. En op de hoes van Blank Generation zet Richard Hell dit statement kracht bij met op zijn borst de tekst: you make me —. Vul maar in. Hells punkideologie is dat er geen ideologie is. En Richard Hell, punkpionier van het eerste uur, kan het weten. In 1968 ontvlucht Richard Myers zijn armoedige leefomgeving in Kentucky en de kostschool in Delaware en verruilt deze voor het New Yorkse stadsleven. Hij vindt een baantje in een winkel in tweedehands boeken en houdt zich bezig met drugs, de dichtkunst en het schrijven van songteksten. Een jaar later voegt kostschoolvriend Tom Miller zich bij hem. Na het zien van The New York Dolls besluit het duo een band op te richten met Myers op bas en Miller op gitaar: de Neon Boys. 

Twee jaar later, in 1974, wordt die band Television, Richard Myers Richard Hell en Tom Miller Tom Verlaine. En daar ergens, in CBGB in de New Yorkse Bowery, begint met Television, de Ramones en Patti Smith de punk en de new wave. Richard Hell is daarbij en is en passant de eerste punker in gescheurde, door veiligheidsspelden bijeengehouden shirts. Maar dan, voorjaar ’75, wordt dichter, junkie en non-muzikant Hell – althans volgens Verlaine – tot zijn woede uit Television gezet. Direct wordt Hell door collega-junkie Johnny Thunders gevraagd als bassist in The Heartbreakers, maar Richard Hell wil zijn eigen band. Na een paar maanden in The Heartbreakers richt Hell The Voidoids op, een competente band met drummer Marc Bell en slaggitarist Ivan Julian, en met een briljante gitarist: Robert Quine. Hell heeft voldoende ongebruikt materiaal op de plank liggen van zijn tijd met Television – ‘Love Comes In Spurts’, ‘Blank Generation’ – en met The Heartbreakers – ‘New Pleasure’, ‘The Plan’. Met producer Richard Gottehrer knallen Richard Hell & The Voidoids in de Plaza Sound-studio in no time tien nummers op de band. Blank Generation klokt krap aan 32 minuten; 32 intense punkrockminuten, dat wel. Hells met schelle stem uitgespuwde teksten zijn persoonlijk, expliciet en confronterend: Look out jerk / You ancient slut / I can’t endure / Your smirking smut, heet het in ‘Liars Beware’ en Your mind’s a wreck but that’s fine / It corresponds to mine in ‘New Pleasure’. In ‘Down At The Rock And Roll Club’ – But I rip up my shirt – viert Hell stoned zijn pogofeestje, terwijl hij in ‘The Plan’ een incestueuze verhouding heeft met zijn ingebeelde dochter. Rauw zijn niet alleen Hells teksten, rauw is ook de Voidoids-sound, aangevuurd door de striemende, staccato slaggitaar van Ivan Julian. De muzikale hoofdrol is echter voor Robert Quine die talloze spetterende gitaarsolo’s lanceert, zoals in het stroperig bluesy ‘Betrayal Takes Two’, de fantastische John en Tom Fogerty-cover ‘Walking On The Water’, de ontsporende finale van ‘Another World’ en natuurlijk in de weergaloze punkklassieker ‘Blank Generation’. 

Dat Richard Hell een van de initiators is van de punkbeweging is, met bijbehorend provocatief gedrag en drugsgebruik, is niets teveel gezegd. Lang blijft het bij één album, wat precies genoeg is om een punkheld te zijn.

Love Comes In Spurts / Liars Beware / New Pleasure / Betrayal Takes Two / Down At The Rock And Roll Club / Who Says? / Blank Generation / Walking On The Water / The Plan / Another World