The Steppes | Drop Of The Creature

De geschiedenis van The Steppes is als een al zo vaak verteld verhaal. Het is het muzikale equivalent van een Shakespeareaans koningsdrama: opkomst en optimisme versus neergang en defaitisme. Zo is het ook The Steppes vergaan, onbewust de hen toebedeelde rol spelend op het toneel van de rockhistorie. Een gebrek aan media-aandacht, slechte distributiedeals en een zogenaamd niet modern geluid hebben er alle aan bijgedragen dat The Steppes niet de verdiende doorbraak kon forceren. Het echte probleem van deze unieke groep is het feit dat hun muziek nauwelijks te definiëren is. Noem het folk, noem het psychedelisch, noem het rock. Alle elementen zijn terug te vinden in de caleidoscopische muziek van The Steppes.
John en David Fallon zijn van Ierse afkomst, doch zijn zowel opgegroeid in Dublin als in de Verenigde Staten. Dit verklaart gelijk het karakter van de muziek die ze later zullen gaan maken; een mix van Westcoast en Keltische volksmuziek, met daarbij duidelijke invloeden: Beatles, Byrds, Hendrix en Led Zeppelin. In 1982 strijkt het duo neer in Los Angeles en neemt onder de naam The Blue Macs een aantal nummers op die zij uitbrengen op hun eigen Blue Mac label. In juni 1983 ontmoeten de Fallons gitarist Tim Gilman, met wie zij de kern vormen van de band. Onder de naam The Steppes Of Russia nemen ze nummers op voor de mini-lp The Steppes. Slechts songs als ‘Kathy Maguire’ en ‘No Names Yet For Henry’ maken duidelijk welke richting de nog zwalkende Steppes op willen: die van acidrock. Het heersende muziekklimaat in LA in ’84 is dat van de Paisley Underground. The Steppes vinden hier aansluiting en treden op met The Long Ryders en Green On Red. Als gevolg hiervan experimenteren de Fallons en Gilman met psychedelische drugs, en dit resulteert in experimenteren met muziek. Langzaamaan begint de mix van folkrock en acidrock gestalte te krijgen. Een demo trekt de aandacht van Greg Shaw, de headhoncho van het in garagerock en psychedelica gespecialiseerde Voxx-label. Shaw stuurt The Steppes, uitgebreid met drummer James Bailey, de Westbeach Studios in Hollywood in. Met Shaw en engineer Brett Gurewitz – van Bad Religion- en Epitaph-faam – nemen The Steppes de door de Fallon-broers gecomponeerde nummers op, waarbij de band zich vrijelijk laat inspireren door allerhande geestverruimde drugs (lees: LSD).
Drop Of The Creature verschijnt in 1986 en met deze plaat bereiken The Steppes hun hoogtepunt van naar de Amerikaanse Westcoast getransplanteerde Engelse psych-folk. De muziek is negentiende-eeuws romantisch, bijna ceremoniëel en bestrijkt het totale rockspectrum: meerstemmige zang, tempowisselingen, scheurend gitaarwerk en lyrische passages. De invloeden zijn gedifferentieerd; van Fairport Convention tot Quicksilver Messenger Service, van Caravan tot The Byrds, van de Engelse Kaleidoscope tot de Amerikaanse Kaleidoscope. Hier worden werelden verbonden, en meer nog: Herman Hesse en Oscar Wilde, dandy’s en bloemenkinderen. De hoes getuigt ervan, de muziek nog meer. De plaat bevat feitelijk louter hoogtepunten en dat begint al bij de heavy psychedelica van opener ‘A Play On Wordsworth’, waarin schitterrend gitaarwerk te horen is en waarin folk en acidrock samensmelten. ‘Somebody Waits’ is het volgende folky hoogtepunt, gevolgd door ‘Holding Up Well’, een nagenoeg perfect rocknummer met een fantastische opbouw. ‘Make Us Bleed’ is een opwindende rocker; en ‘Lazy Ol’ Son’ en ‘Bigger Than Life’ – met magnifiek rondzingende gitaar – zijn stuk voor stuk klassieke rocksongs. The Steppes zijn op Drop Of The Creature een compacte eenheid die tijd en ruimte ontstijgen: hun mix van folk en rock is van alle tijden; universeel. The Steppes creëren hun eigen muzikale wonderland met feedback en fuzz, vocale harmonieën en prachtige afwisselende songs – en maken en passant met Drop Of The Creature een plaat die in het heersende tijdsgewricht zijn gelijke nauwelijks kent.
De band zelf helpt echter niet mee aan het exploiteren van het eigen product: de Fallons wonen in Ierland en de rest van de band in Californië. Gedurende de Europese tournee die The Steppes eind 1988 ondernemen is deze scheiding nog niet voelbaar, maar dit wordt anders als Tim Gilman naar Berlijn verhuist, drummer Jim Bailey naar San Francisco en John Fallon naar LA., terwijl David Fallon zich in Ierland vestigt. Diverse labels zijn geïnteresseerd – zoals U2’s Mother-label en Island – maar een contract komt er niet van. The Steppes zijn simpelweg te onmodern en het ontbreekt hen aan perspromotie en goede distributie om dit te weerspreken. Gedesillusioneerd door teleurstellende verkopen en het ontbreken van enig vooruitzicht houden The Steppes dan op te bestaan, een oorspronkelijk meesterwerk overlatend aan de vergetelheid.
A Play On Wordsworth / Somebody Waits / Holding Up Well / Sky Is Falling / Make Us Bleed / Cut In Two / See You Around / Lazy Ol’ Sun / Bigger Than Life / Blade Forest Friday / More Than This