Hoewel nog jong, Robert Ellis klinkt beslist ouderwets op zijn debuutplaat. Hij herinnert namelijk sterk aan de troubadours van de jaren zeventig in het algemeen en de Westcoast-popmuziek in het bijzonder. De muziek op Photographs is gelijk de sfeervolle, sepia getinte hoes doortrokken van een hang naar een tijd die er niet meer is. De overzichtelijke, maar fijngevoelige liedjes doen aldus denken aan James Taylor, Don McLean en Jim Croce. Maar de sfeer, een en al radiante warmte, is ook vergelijkbaar met contemporaine – zij het in de retro-afdeling – acts als Dylan LeBlanc en The Duke And The King. De singer-songwriter uit Houston, Texas maakt echter wel voornamelijk gebruik van een akoestisch instrumentarium, al wordt het gevoelige Cementery à la Robert Kirby verrijkt met cello en viool. In grote lijnen biedt Ellis op Photographs serene akoestica, een mooie stem, subtiele penseelstreken van piano en een incidentele elektrische gitaar-veeg. In deel II komen pedal steel en banjo van stal in pure countryliedjes, zodat ook een naam als Gram Parsons gedropt kan worden. Photographs is in het rustiek/akoestisch segment een opmerkelijke retro-countryplaat die puur verrast en het absoluut verdient gehoord te worden, bij voorkeur op de late avond.Friends Like Those / Bamboo / Cemetery / Two Cans Of Paint / Westbound Train / Comin' Home / What's In It For Me? / I'll never Give Up On You / No Fun / Photographs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten