Prince Leroy Rogers is in 1987 al jarenlang een wereldster. Zijn chef d'oeuvre moet dan nog verschijnen, maar Prince heeft de wereld reeds veroverd met een compromisloze attitude en een unieke cross-over tussen soul en pop. Vanaf zijn twaalfde zit Prince in een groep die top 40-materieel speelt in en om Minneapolis, Minnesota. Vanuit een fascinatie voor pornografische lectuur gaat Prince zijn eigen scabreuze songs schrijven, die hij als de multi-instrumentalist die hij is, zelf opneemt. Een eerste poging een platencontract te scoren mislukt omdat de kleine eigenwijze prins volledige artistieke vrijheid wenst, maar met behulp van een kiene manager en een gewiekste jurist lukt dat bij Warner Bros.wel. Prince is dan krap aan 17 jaar, maar kwaliteit verloochent zich niet. Na drie in zijn eentje in elkaar geknutselde albums is de schuchtere Prince 's werelds meest meest controversiële popartiest vanwege zijn teksten over triootjes, pijpen en incest. Zijn liedjes worden om die reden overigens niet op de Amerikaanse radio gedraaid, maar live is Prince een exhibitionistische geilneef in vieze man-regenjas en jarretels. Voor wereldwijd succes zorgt Purple Rain in 1984, een geslaagde mix van moderne soul en gitaarrock, twee jaar later gevolgd door het commercieel geslaagde Parade. Maar na deze groepsalbums – Prince houdt er met The Revolution, The Time, Vanity 6 en Sheila E een heuse hofhouding op na – keert His Royal Badness terug naar zijn basis: zijn volgende album neemt hij in z'n eentje op in zijn eigen Paisley Park-studio. Prince gooit alles in de centrifuge: klassieke soul, George Clinton-funk, new wave-synthesizers, mechanische percussie en Hendrix-gitaren. Het resultaat is een opwindende muzikale hutspot, nota bene verspreid over twee separaat uitgebrachte cd's: Sign O' The Times. De creatieve duizendpoot bereikt in maart 1987 zijn artistieke zenit, want een orgiastisch popalbum en caleidoscopische soulplaat tegelijk – en ook nog eens in tweevoud. Tussen de vertrouwde Prince-funk bevinden zich voortreffelijke, universele popsongs als 'Strange Relationship' en 'I Could Never Take The Place', die schaamteloos catchy zijn. Opvallend is ook het kirrende 'U Got The Look', de barok-funk van 'It' en de Stylistics-soul van 'Slow Love'. Ronduit geniaal is Prince echter in 'The Ballad of Dorothy Parker', dat op zwoele Stevie Wonder-soul is gebaseerd, het hypnotiserende, orkestrale 'If I Was Your Girlfriend', de ultieme Prince-natte droom, en het apocalyptische 'Sign O' The Times'. Tekstueel betoont Prince zich hierin geëngageerd – But if a night falls and a bomb falls / Will anybody see the dawn / Time, time – muzikaal is het titelnummer schurend, wurgend, deprimerend funky. De magnifieke single, nummer 6 in de top 40, is de volmaakte prelude van een even magnifiek en tevens artistiek volledig geslaagd dubbelalbum. Sign O' The Times, gevolgd door een indrukwekkende wereldtournee, is Prince's beklimming van de Olympus; een levenskunstwerk.
Sign O' The Times / Play In The Sunshine / Housequake / The Ballad Of Dorothy Parker / It / Sarfish And Coffee / Slow Love / Hot Thing / Forever In My Life / U Got The Look / I Was Your Girlfriend / Strange Relationship / I Could Never Take The Place Of Your Man / The Cross / It's Gonna Be A Beautiful Night / Adore
