Als jong broekie speelt Robert Johnson eind jaren zestig al mee op albums van het Stax-label. Johnson zit als inwoner van Memphis, Tennessee bovenop de scene en kan bovendien een lekker poepie gitaar spelen. Dat doet hij dus op platen van Isaac Hayes, Solomon Burke en Ann Peebles. Het moge duidelijk zijn dat de bebrilde and nerdy knul een funky gitarist is. Robert Johnson is zelfs in 1975 kandidaat om Mick Taylor te vervangen in The Rolling Stones. Maar dat gaat zoals we weten niet door. Dan formeert Johnson maar zijn eigen band: hij rekruteert een drummer en bassist uit de Stax-studio, regelt een contract met Mercury en gaat in de Ardent Studios in Memphis en The Record Plant in New York zijn debuutplaat opnemen. Close Personal Friend is in 1978 een hippe new wave-plaat, boordevol 18-karaats liedjes die gedomineerd worden door Johnsons nerveuze, drukke gitaar. En dat levert memorabele, ja zelfs klassieke powerpopliedjes op als ‘I’ll Be Waiting’, ‘Wish Upon A Star’, ’Responsibility’ en ‘Wreck My Mind’.
Met zijn lullige kapsel, dito bril, belachelijke oversized broek en deze messcherpe plaat op zak, bevindt Robert Johnson zich eind jaren zeventig in goed gezelschap van lui als Moon Martin, The Knack, The Dwight Twilley Band en Tom Petty and the Heartbreakers. Close Personal Friend kan de concurrentie met hun beste werk makkelijk aan. O, en ‘Responsbility’ is zo’n heerlijk enerverend new wave-liedje.
‘I’ll Be Waiting’ | ‘Wish Upon A Star’ | ‘Guide My Energy (Parts 1 & 2)’ | ‘Say Girl’ | ‘Responsibility’ | ‘Kerri’ | ‘Leslie’ | ‘Wreck My Mind’ | ‘Debbie’s Theme’ | ‘Tell Me About It, Slim’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten