James Thomson | Cold Moon

Alles aan James Thomson ademt americana, althans op zijn tweede plaat Cold Moon: muziek, foto’s, teksten en sfeer. Alleen, James Thomson komt uit Newcastle, New South Wales, Australië. Nu heeft de Australische outback veel gemeen met het Amerikaanse Westen, maar toch ging Thomson in de Amerikaanse desert en The Deep South op zoek naar inspiratie. Hij reisde een winter doelloos rond, zoog zichzelf vol en dook vervolgens met zijn band de Australische studio in.

James Thomson debuteerde in 2012 met het zelfgetitelde album. Hierop is een nog jonge singer-songwriter te horen, die in de traditie blijft. Hoe anders is dat op Cold Moon. Het geluid is rijker, dieper; de traditionalist maakt plaats voor de outlaw renegaat. In de zang is de countryblues-benadering, droog, onopgesmukt, á la Townes Van Zandt nog wel waar waar te nemen zoals in de magnifieke opener, de titelsong: ‘Cold Moon’. Maar Thomson zoekt ook de countrysoul van het Diepe Zuiden en de verlaten backroads op. Een zoemend orgel en laidback gitaarlicks refereren dan ook bijna rechtstreeks aan The Band, Bobby Charles en J.J. Cale, waardoor ‘How Long’ een stroperige, zwoele backpoarch song wordt en ‘Crooked Smile’ heerlijk achterover leunt. ‘Can’t Go Home’ is bijna een talkingblues, ‘Heartless’ sleept en trekt en ‘Just For Tonight’ grijpt bij de kladden. James Thomson weet gewoon in alle situaties en hoedanigheden de juiste snaar te raken, wat dus een machtig album oplevert. Gezien de huidige onbekendheid van James Thomson zou Cold Moon in de toekomst best wel eens beschouwd kunnen worden als een americana-klassieker. We zullen het zien.

Cold Moon / Time Is Ticking / Highway Nights (I Wanna Be) / How Long / I Don’t Mind / Crooked Smile / Red Dirt / Can’t Go Home This Way / Going Away Party / Heartless / Just For Tonight / Runaway Heart

Stephen Malkmus | Stephen Malkmus

Terror Twilight was in 1999 het laatste Pavement-album. In naam een Pavement-album, want alle composities zijn van de hand van Stephen Malkmus en tijdens de opnamen ervan duldt hij geen enkele tegenspraak. De daarop volgende zes maanden durende wereldtournee sloopt de band volledig en maakt de weg vrij voor de solo-carriere van Malkmus. En zo verschijnt in februari 2001 het zelfgetitelde Stephen Malkmus, welke plaat duidelijk maakt dat Pavement Stephen Malkmus was. Pavement brak uiteen op zijn hoogtepunt en liet een imposant oeuvre achter, waarvan minstens Crooked Rain, Crooked Rain (1994), Wowee Zowee (1995), Brighten The Corners (1997) en Terror Twilight tot de hoogtepunten behoren van de alternatieve rock in de jaren negentig. 

Stephen Malkmus was zonder meer toe aan een nieuwe uitdaging, maar de Pavement-fans hebben niet ongerust hoeven zijn; de enigmatische zanger/gitarist borduurt trouw voort op de ‘voorganger’. De uitdaging zal erin hebben bestaan dat hij vanaf dan de volledige zeggenschap heeft over zijn muziek en zelf de sessiemuzikanten - afkomstig uit de kringen rondom Elliott Smith - heeft kunnen selecteren. Malkmus opent met ‘The Black Book’, een heerlijk rocknummer met rondzingende gitaren en een catchy refrein. de opener is een opmaat voor het vele moois dat volgt. Stephen Malkmus is een begenadigd songschrijver, want de dertien nummers zijn zonder uitzondering van een hoog niveau. Hier geen rauwe of rommelige nummers, maar afgewogen composities. Het ene nummer (‘Phantasies’) is wat vrolijker van toon dan het andere (‘Church On White’). Het ene nummer is luie Westcoastrock, het andere psychedelische Eastcoastrock. En zo biedt Stephen Malkmus volop variatie waarop het aangenaam wegdromen is; de typische Pavement-sfeer is in ruime mate voorhanden. Stephen Malkmus is vooral een gitaarplant geworden, want Malkmus gaat zich te buiten in talloze solo’s, van stevig rockend tot lyrisch solerend, van krakende minisolo’s tot huilende glissando’s. De nummers zijn compact en uiterst melodieus - in het bijzonder het schitterende ‘Trojan Curfew’. En Malkmus kraait dat het een lieve lust heeft; ademt volop speelplezier. 

Stephen Malkmus is een debuutplaat van een rockster in wording. Althans, in 2001 was die gedachte gerechtvaardigd.

Black Book / Phantasies / JoJo’s Jacket / Church On White / The Hook / Discretion Grove / Troubbble / Pink India / Trojan Curfew / Vague Space / Jenny & The Ess-dog / Deado