Als voorman van het zeer populaire Powderfinger is Bernard Fanning in thuisland Australië een rock-celebrity. Als de rockband in 2005 een time-out neemt, grijpt Fanning – gitaar, piano, toetsen – deze gelegenheid aan een soloalbum op te nemen. Hij produceert Tea & Sympathy, een prachtig pastoraal album, opgenomen in Peter Gabriels Real World Studios in Engeland. Lichtjaren verwijderd van de aussierock van Powderfinger, klinkt Fanning op zijn soloalbum sensitief en persoonlijk. Prachtige liedjes met doordachte melodieën en gave harmonieën sieren Tea & Sympathy; de ene keer folky met akoestische gitaar en mandoline, de andere keer countrified naar het voorbeeld van Neil Youngs Harvest. En dan heeft Fanning ook nog eens een echte stem: hees-verkouden en donkergetint. Ingehouden en sereen brengt Fanning de veertien roestige, doorleefde liedjes van Tea & Sympathy voor het voetlicht. Aanvankelijk folky en landerig, klimt de plaat naar het einde toe onder aanvoering van rammelende piano, slidegitaar en the man himself naar grote countryrock-hoogten. Eigenlijk zonde dat Bernard Fanning op dat moment nog aan Powderfinger vast zit en niet met zijn songs de wijde wereld in trekt. Powderfinger komt in 2007 weer bij elkaar, maar niet voor lang. In 2010 valt de geliefde rockband definitief uiteen, hetgeen de weg vrijmaakt voor Fannings solocarrière. Helaas gebeurt dat niet: Tea & Sympathy blijft vooralsnog Bernard Fannings enige – prachtige – soloplaat.Thrill Is Gone / Wish You Well / Not Finished Just Yet / Songbird / Believe / Which Way Home? / Wash Me Down / Hope & Validation / Sleeping Rough / The Strangest Thing / Further Down The Road / Down The River / Yesterday's Gone / Watch Over Me
Geen opmerkingen:
Een reactie posten