Hoewel
al op 17-jarige leeftijd in Engeland uitgeroepen tot the
face of '68,
is het acht jaren later als Peter Frampton de status van 's werelds
grootste superster bereikt. Acht jaren van succes afgewisseld met
mindere perioden; jong talent in The Herd, begenadigd gitarist in
Humble Pie en een solocarrière die aanvankelijk nauwelijks van
de grond komt maar uiteindelijk wel uitmondt in dat gigantische
succes: Frampton
Comes Alive!
Heel
langzaam begint Frampton begin jaren zeventig voet aan de grond te
krijgen in Amerika, vooral omdat zijn meedogenloze manager Dee
Anthony de zanger/gitarist
uit Bromley, een buitenwijk van Londen, in de etalage zet als the
all-american boy.
De sterke plaat Frampton
is
in 1975 een aardig opstapje naar een doorbraak; een doorbraak die
uiteindelijk een aardverschuiving teweeg zal brengen. Frampton heeft
inmiddels een strakke liveband met op gitaar en elektrische piano Bob
Mayo, op bas Stanley Sheldon en op drums John Siomos. Met deze band
toert hij in 1975 van de Amerikaanse westkust tot de oostkust. Van de
optredens in San Francisco, San Rafael, Long Island en Plattsburgh,
New York worden opnamen gemaakt met Wally Heiders mobiele
opnamestudio. De toernee is uiterst succesvol, en zo ook – in
overtreffende trap – het dubbele live-album Frampton
Comes Alive! dat
in januari 1976 op de markt komt.
De
veertien songs zijn een fantastische staalkaart van Peter Framptons
oeuvre, waarin tevens opgenomen de Humble Pie-rocker 'Shine On', een
heavy, loeiende cover van 'Jumping Jack Flash' en 'Doobie Wah',
Frampo's initiële poging in Amerika door te breken met een
pastiche van The Doobie Brothers' 'Listen To The Music'. Weergaloos
zijn daarenboven 'Something's Happening' en 'I Wanna Go To The Sun',
die gekenmerkt worden door een scherpe dynamiek, een uitzonderlijk
melodisch karakter en Framptons vloeiende, soepele gitaarsolo's.
Intiem en romantisch zijn de akoestische liedjes 'Winds Of Change',
'All I Want To Be (Is By Your Side)' en het betoverende 'Baby, I Love
Your Way'. Dit alles – akoestische intimiteit, hypermelodieuze rock
en superieur gitaarwerk – wordt nog eens bekrachtigd door het
hartverscheurende 'Lines On My Face', het geniale entertainment in
ruim dertien minuten van 'Do You Feel Like We Do' en de fenomenale
popsong 'Show Me The Way' – de beide laatste voorzien van Framptons
handelsmerk: de talkbox, een apparaatje dat zang en gitaar verbindt.
'Show Me The Way' is de single die het dubbelalbum begeleidt, en het
wordt een wereldhit – in juli '76 nummer 1 in de Nederlandse top
40. Frampton
Comes Alive! wordt
ook een wereldhit: in het eerste jaar worden er meer dan zes miljoen
exemplaren verkocht. Het dubbelalbum breekt alle records en is zelfs
in 1977 het best verkochte album ter wereld. Peter Frampton, met zijn
fluwelen gitaarspel en knappe voorkomen, is dan de grootste popster
in de wereld.
Uiteraard
bouwt hij voort op dit succes, maar naïveteit en alcoholisme
doen zijn verdiende miljoenen jammerlijk verdampen. Vermogend is
Peter Frampton dan ook niet geworden van Frampton
Comes Alive!;
ook al zijn er wereldwijd meer dan 25 miljoen van verkocht.
Something's
Happening / Doobie Wah / Show Me The Way / It's A Plain Shame / All I
Want To Be (Is By Your Side) / Wind Of Change / Baby, I Love Your Way
/ I Wanna Go To The Sun / Penny For Your Thoughts / (I'll Give You)
Money / Shine On / Jumping Jack Flash / Lines On My Face / Do You We
Feel Like We Do
Geen opmerkingen:
Een reactie posten