David Werner | Whizz Kid

David Werner is nog maar zeventien jaar als hij plots uit het niets opduikt met zijn debuutalbum Whizz Kid, een album dat ook nog eens verschijnt bij het grote RCA. Gemodelleerd naar de hotste glamrock-acts David Bowie en T. Rex, flirt ook Werner overduidelijk met een androgyn imago. Een blik op de hoes van Whizz Kid is voldoende: oogschaduw, lippenstift en decimetershoge blokhakken. David Werner is de New Yorkse tegenpool van de Britse nichtenrock, al moet hij in de schaduw blijven van de megalomane Jobriath. De muziek van Werner is dan ook beduidend aardser dan die van Jobriath; is meer heavy rock. Maar de flirt met glam en de neiging naar decadentie geven de muziek van Werner een beslist interessante twist. Opgenomen in de New Yorkse RCA-studio is Whizz Kid ook nog eens een productie van David Werner zelf, in samenwerking met Bruce Somerfeld. Naast zanger met een melodieuze stem, speelt Werner zelf alleen akoestische gitaar, maar heeft met bassist Gary Link, drummer Tom Glaister, gitarist Max Kendrick en gitarist en pianist Mark Doyle een uitstekende begeleidingsband. Vooral de laatste is met zijn evocatieve pianospel, gitaarsolo's en strijkersarrangementen Werners concertmeester, wat een proeve van bekwaamheid oplevert in het barokke, dramatische 'The Ballad Of Trixie Silver'; een glam-epos. In gedreven rockers als 'One Man Wild Guitar' en 'Love Is Tragic' komen stevige proto-punkgitaren langs die een vergelijking met stadgenoten New York Dolls rechtvaardigen; 'The Death Of Me Yet' is een logge rocksong à la Mott The Hoople; 'Counting The Ways' is zwevend en fraai en de pathetische, maar aangrijpende pianoballades 'It's A Little Bit Sad' en 'A Sleepless Night' brengen Whizz Kid subtiel in balans. De jonge Werner ontkomt niet aan beschuldiging van epigonisme, maar hij geeft wel blijk van een eigenwijze visie die potente gitaarrocksongs paart aan gevoelige ballads en aldus zich eigen niche creëert in het grote glamrock-bouwwerk. David Werner laat Whizz Kid in 1975 volgen door Imagination Quota en in 1979 door het zelfgetitelde David Werner. Dan keert hij zich volledig af van actieve muziekcarrière en wordt een niet onsuccesvolle producer, al blijft Whizz Kid welbeschouwd zijn grootste prestatie.

One More Wild Guitar / Whizz Kid / The Lady In Waiting / The Ballad Of Trixie Silver / It's A Little Bit Sad / Love Is Tragic / Plan 9 / Counting The Ways / The Death Of Me Yet / A Sleepless Night