Haaks
op Japanse trends in de popmuziek – het in de Engelse taal zingen
van voornamelijk westerse covers – kiest Happy End in 1969
onverschrokken voor het avontuur. Van het viertal Haruomi Hosono
(zang, bas, toetsen), Takashi Matsumoto (drums), Shigeru Suzuki
(leadgitaar) en Eiichi Ohtaki (gitaar, zang) schrijven Hosono en
Matsumoto de eigentijdse composities voor Happy End, die de band
bovendien in de Japanse taal uit zal voeren. Het tweede album van
Happy End, Kazamachi
Roman,
is royaal gemodelleerd naar Westcoast folkrock en countryrock – een
Japanse versie van Buffalo Springfield staat de band voor ogen –
maar is uiteraard puur Japans vanwege de inheemse teksten. Kazamachi
Roman,
wat zoveel betekent als 'winderige straat-romance', kent slepende
Westcoastrock in 'Dakishimetai', folkrock in 'Natsu Nandesu' en
groovy swamprock in 'Hanaichimonme' en 'Taifuu', de laatste met een
rauwe bluesgitaar. Het schitterende 'Sorairo No Crayon' – mellow
countryrock met de jengelende pedal steel van Komazawa Hiroki –
houdt het midden tussen Brinsley Schwarz en Moby Grape. Zeer
bijzonder is bovendien het pakkende folkliedje met rollende Hammond
'Kazo Wo Atsumete', dat in 2003 een prominent eerbetoon krijgt in
Sofia's Coppola's succesvolle speelfilm Lost
In Translation.
In 2007 wordt Happy End nog meer geëerd als Rolling Stone Japan
de 100
Greatest Japanese Rock Albums of All Time kiest:
op nummer 1 staat het onvolprezen Kazemachi
Roman.
Dakishimetai
/ Sorairo No Crayon / Kaze Wo Atsumete / Kurayamizaka Musasabi Henge
/ Haikara Hakuchi / Haikara Beautiful / Natsu Nandesu / Hanaichimonme
/ Ashita Tenki Ni Naare / Taifuu / Haru Ranman / Aiueo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten