Cardinal | Cardinal

De ex-zanger van de Australische Moles, Richard Davies, komt in Boston terecht door zijn Amerikaanse vriendin. Samen met drummer Bob Fay – later in Sebadoh – en trompet-student aan het New England Conservatory Eric Matthews vormt hij Cardinal. De verlegen en dandy-achtige Matthews vormt een scherp contrast met de rock-‘n-roll-attitude van Davies, wellicht een reden dat Cardinal in de korte levensduur dat het gegund was niet voldoende was doorontwikkeld. Dat Cardinal in feite een studioproject was, moge blijken uit het feit dat de band slechts één keer live optrad; in The Middle East Club in Cambridge, Mass, ergens in 1993. Ondanks de verschillen – de perfectionistische Matthews enerzijds en de meer instinctieve Davies anderzijds – klinkt het wonderwel tussen de twee. Voor zijn komst naar de VS had Davies in Londen een serie songs geschreven die nu van pas komen bij het Cardinal-project. Het kleine Flydaddy-label heeft echter maar een klein budget ter beschikking gesteld, waardoor Matthews zijn droom van een barok en orkestraal meesterwerk ziet vervliegen. Maar de klassiek geschoolde Matthews kent in Portland, aan de Westkust, nog wel een aantal muzikanten die voor een habbekrats willen meewerken aan Cardinals debuut-cd. Zo komt het duo terecht in de Sound Impressions-studio, een veredelde kelder. Naast ondersteuning op piano, drums en trombone, en Davies’ elektrische gitaar, is het de multi-instrumentalist en arrangeur Matthews – bas, gitaar, trompet, orgel, piano, klavecimbel – die het bandgeluid vorm geeft. In de mix zijn bovendien incidenteel strijkers en houtblazers toegevoegd, waardoor een nummer als ‘Big Mine’ verheven wordt tot een barokke mini-symfonie. Davies ontleent de inspiratie voor zijn liedjes aan het werk van The Beatles en The Bee Gees, waardoor Cardinal een uitgesproken Brits karakter heeft. Prachtsongs als ‘Silver Machines’ en ‘You’ve Lost Me There’ roepen overigens evenzeer excentrieke songschrijvers als Syd Barrett en Robyn Hitchcock in herinnering. Op ongenaakbaar fraaie liedjes als ‘Last Poems’ en ‘Dream Figure’ benaderen de vocale harmonieën – Davies’ scherpe stem met het Aussie-accent versus de koffiebruine bariton van Matthews – de gedroomde perfectie. Maar al die pracht mag maar weinig baten. Want als Cardinal in oktober 1994 uitkomt, heeft de wereld geen aandacht voor de delicate orkestrale pop van het tweetal Davies en Matthews. Eric Matthews blijft aan de Oostkust en tekent bij Sub Pop, Richard Davies vertrekt weer naar down under – en dus splijt Cardinal in tweeën.
If You Believe In Christmas Trees / Last Poems / Big Mink / You’ve Lost Me There / Public Melody # 1 / Dream Figure / Tough Guy Tactics / Angel Darling / Singing To The Sunshine / Silver machines