The Rain Parade | Emergency Third Rail Power Trip

De hoesfoto dateert van minstens een eeuw geleden. Toen de wereld draaide op stoom en de mensen vermaakt werden met ballonvluchten. Ballonvluchten die ondernomen werden door waaghalzen die het luchtruim tartten en onzeker waren over de afloop. En net als de hoesfoto komt The Rain Parade ook uit een heel ander tijdperk dan het huidige tijdsgewricht. Sterker nog, The Rain Parade was al nostalgisch en ouderwets op het moment dat zij aan het rockfirmament verscheen. The Rain Parade was een met helium gevulde ballon, bemand met waaghalzen die onzeker waren over de afloop. Met Emergency Third Rail Power Trip beleefden ze hun finest hour. Het momentum van het debuut wisten ze nog een EP vol te houden. Totdat de groep topzwaar neerstortte.
De groep rond de gebroeders Steve en David Roback was de dromerigste en meest psychedelische exponent van The Paisley Underground, een verzamelnaam van groepen die actief waren in het Los Angeles van de begin jaren tachtig. The Rain Parade kwam uit het niets en zette zichzelf met ETRPT op de kaart van de tijdloze muziek. Tijdloos, omdat de The Rain Parade alles in zich verenigde wat echte muziek de moeite waard maakt: vakmanschap, emotie, dynamiek en bovenal, verbeelding. De muziek op de plaat roept beelden op van vergankelijkheid, van verlies, van hoop en van berusting. De zweverigheid vermengd met agressieve gitaarsolo’s en breed uitwaaierende orgelpartijen laat een wereld zien waar schoonheid en zeggingskracht samengaan. De songs zijn puntig en gericht en toch lijken ze als zeepbellen weg te zweven op een lauw briesje. De krinkelende Rickenbackers doen sterk aan The Byrds denken. The Byrds ten tijde van Notorious wel te verstaan. Psychedelica is hier het magische woord. Schatplichtig aan de sixties maar toch stevig geworteld in de jaren tachtig. De jaren tachtig van REM, van The Gun Club, ja zelfs van U2. En waar deze groepen de kunst verstonden om epische nummers te verpakken in de lyriek van het tijdsbeeld, daar dreef The Rain Parade mee op de vloedgolf van zijn tijdgenoten. Op eigen kracht bereikte de groep een niveau dat in mijn ogen in latere tijden niet vaak meer bereikt zou worden. Ouderwets maar niet gedateerd, modern maar tijdloos. Nu nog staan de nummers fier overeind. Het is nog steeds fijn wegzweven op ‘This Can’t Be Today’, ‘Look At Merri’ of ‘Kaleidoscope’ of meedeinen op ‘Talking In My Sleep’ of ‘What’s She’s Done To Your Mind’. Dit is de geestverruimende muziek van de jaren tachtig, negentig en kan nog zeker een paar decennia mee in de nieuwe eeuw.
Dat geldt niet voor de groep zelf. Na dit meesterlijke debuut verscheen er nog een EP getiteld Explosions In The Glass Palace. David Roback heeft de groep dan al verlaten en richtte met Dream Syndicate’s Kendra Smith Clay Allison op. De groep die op haar beurt weer incarneerde in het al even psychedelische Opal en vervolgens in Mazzy Star.
De doodsteek kwam toen The Rain Parade getekend werd door major Island. De druk werd te groot. Na een slechte live lp en een bij vlagen uitstekende plaat, toepasselijk getiteld Crashing Dream, was het zwevende vermogen van de groep totaal opgebruikt. Na grote hoogten te hebben bereikt stortte de ballon die The Rain Parade was hulpeloos ter aarde. Wat rest is een meesterwerk.
Talking In My Sleep / This Can’t Be Today / I Look Around / 1 Hr ½ Ago / Carolyn’s Song / What She’s Done To Your Mind / Look At Merri / Saturday’s Asylum / Kaleidoscope