Barbara Keith | Barbara Keith

The Stone Coyotes is een van de talloze Amerikaanse bands die niets van doen willen hebben met de commerciële intenties van de reguliere platenmaatschappijen. The Stone Coyotes maken hun platen in eigen beheer en hebben volledige zeggenschap over hun eigen artistieke en muzikale pretenties. Het trio debuteerde in 1998 met een mix van heavy rock en stevige punk en heeft sindsdien – tot 2003 althans – vier cd’s gereleased via onafhankelijke labels. Het onwaarschijnlijke trio bestaat uit drummer Doug Tibbles, diens zoon en bassist van de band John Tibbles, en echtgenote, stiefmoeder, zanger, gitarist en rockvrouw Barbara Keith. Barbara Keith is met afstand de meest bijzondere van het stel, want deze rocker van middelbare leeftijd heeft een muzikaal verleden dat aanvangt in de prille jaren zestig, in het New-Yorkse Greenwich Village.

Al op jeugdige leeftijd is Barbara Keith te vinden in de koffieshops van Greenwich Village. Ze treedt daar zelfs op, gewapend met akoestische gitaar en zelfgemaakte composities. In het vervolg daarop formeert ze een folkrockband met John Hall, N.D. Smart II en Ted Spelies. Zij noemen zichzelf Kangaroo. Via MGM Records verwerft de band een platencontract, brengt een tweetal singles uit en laat in 1968 de debuut-lp Kangaroo het licht zien. Zoals zovele bands uit die tijd – en bovendien voorzien van een vrouwelijk gezicht, gelijk Jefferson Airplane, Peanut Butter Conspiracy en The Neighborhood Children – begeeft Kangaroo zich op het terrein van de folkrock, een op dat moment hip idioom dat de geëngageerde songs van de folksingers combineert met een op de teenagers gerichte hitgevoelige popsound. Ook Kangaroo’s gelijknamige debuutplaat is samengesteld uit deze stijlvormen, met als toevoeging een psychedelische gitaarsound en het countrygeluid van de pedal steel-gitaar. Kangaroo is een zeer ondergewaardeerde plaat en inmiddels een prijzig collector’s item. En hoewel de lp in de obscuriteit is verdwenen, toch is deze zeer de moeite waard vanwege de fraaie popliedjes, de psychedelische invloeden en Barbara Keiths stem.

Na het korte avontuur met Kangaroo – en nadat ieder zijns weegs is gegaan; Hall richt softrockband Orleans op; Smart duikt eerst op in Great Speckled Bird en richt later met Leslie West Mountain op – krijgt Barbara Keith een solocontract aangeboden bij Verve. In 1969 verschijnt haar solodebuut, een singer-songwritersplaat, eenvoudig getiteld Barbara Keith. Na het uitblijven van succes krijgt Keith een transfer naar Warner Bros. en een herkansing. Het vertrouwen dat Barbara Keith geniet bij muziekgigant Warner blijkt uit het feit dat ze voor de opnamen voor haar tweede soloplaat de beschikking krijgt over een uitgelezen begeleidingsband.

Keith neemt haar plaat op in Los Angeles – dan haar thuisbasis – met befaamde studiomusici als drummer Jim Keltner, bassist Lee Sklar, toetsenist Craig Doerge en gitarist Danny Kortchmar. De nummers die de club opneemt zijn alle eigen composities van Keith, met uitzondering van een zeer opzwepende versie van Dylans ‘All Along The Watchtower’, per saldo een van de beste covers van deze Dylan-klassieker. Er is in dit nummer bovendien een cameo-appearance van Memphis-legende Spooner Oldham, maar hij is niet de enige. In ‘Detroit Or Buffalo’ – hét klassieke Barbara Keith-nummer, waarin de haar typerende stijlelementen zijn vertegenwoordigd – geven ook de pedal steel van Sneaky Pete en Lowell George’s slidegitaar acte de présence. Barbara Keith etaleert op een onnadrukkelijke manier haar folk- en country-invloeden; de lp is folky maar geen folk; country-esk maar geen country – hetgeen haar onderscheidt van bijvoorbeeld Emmylou Harris. Ook zijn er gospelinvloeden, zoals in ‘A Stone’s Throw Away’ en ‘Free The People’, subtiel geïntegreerd in het totaalgeluid van op de keper beschouwd hypermelodieuze rockmuziek.

In 1972 verschijnt de lp die opnieuw – net als haar debuut – de eenvoudige titel Barbara Keith meekrijgt. De plaat kan gekwalificeerd worden als een klassieke singer-songwritersplaat, die bovendien perfect past in het muzikale tijdsbeeld van de begin jaren zeventig van de vorige eeuw. Ondanks het hoge niveau van zowel Keiths composities als de bijdragen van de superbe begeleidingsband, levert het haar helaas geen doorbraak op. Hoewel Barbara Keith onder contract blijft van Warner Bros./Reprise en leeft van royale voorschotten, komt het niet tot een derde plaat. Beu van de machinisaties van het grootkapitaal, betaalt Keith netjes de genoten voorschotten terug aan haar label, laat Los Angeles achter zich en vertrekt naar de Oostkust. Het voorteken van deze rigoreuze beslissing was er al, getuige het prachtige ‘Detroit Or Buffalo’. Na de omineuze openingsstrofen People expect you to fall / Hit the same old wall is Keith kristalhelder in haar conclusie: Better pack up and go / Detroit or Buffalo.

Barbara Keith leidt sinds jaar en dag een teruggetrokken leven in Massachusetts. Zesentwintig jaar na Barbara Keith verschijnt haar eerstvolgende plaat: het debuut van punk-rocktrio The Stone Coyotes – een eeuwigheid verwijderd van de naïviteit en de belofte van haar jeugd.

All Along The Watchtower / Rolling Water / The Bramble And The Rose / Burn The Midnight Oil No More / Free The People / Detroit Or Buffalo / The Road I Took To You / Shining All Along / Rainy Nights Are All The Same / A Stone’s Throw Away