Een
van de onbegrijpelijke dingen des levens is dat de Amerikaanse
singer-songwriter Neal Casal zijn platen niet in eigen land
uitgebracht krijgt. Alleen Casals debuut, Fade
Away Diamond Time, beleefde een major release. Na drie jaar
lang gevolgd te zijn door de talentjagers van major BMG tekende Neal
een contract en nam in ’95 zijn debuut op. Vlak voor kerstmis van
datzelfde jaar kwam tijdens een tournee het onverwachte telefoontje
van BMG: het contract werd met onmiddellijke ingang beëindigd.
Neal Casal is dan vogelvrij en Free To Go. Wrang genoeg de
titel van het sleutelnummer van zijn inmiddels klassieke debuut.
It
must have something to do with letting go
You
must have something to say to me
You
are free to go
De
vrijheid om de teugels van een rusteloze geest te laten vieren, de
drang om alles achter te laten, lijkt de rode draad te zijn in Neal
Casals levensverhaal. Casal wordt geboren in New Jersey in 1968.
Groeit op met jaren zeventig FM-rock en de last van een gebroken
gezin. Zijn ouders scheiden als Neal drie jaar is. Vanaf dan leidt
hij een min of meer zwervend bestaan; hij verhuist zes keer. Weet dan
al wat zwerven en rusteloosheid inhoudt; weet dan als geen ander wat
verlaten en verlaten worden betekent. Ziehier de kiem van het genie –
in de zin van scheppend vernuft – van Casal. Een vruchtbare bodem
voor een rusteloze geest. Een fundament voor een muzikantenbestaan.
De
release van Casals debuut in 1995 is niets anders dan een mijlpaal in
zijn bestaan. Fade Away Diamond Time is een bijna perfect debuut. De
plaat nestelt zich gemoedelijk naast Hollywood Town Hall van The
Jayhawks, ook zo’n klassieke jaren negentig countryrockplaat.
Casals producer is Jim Scott, afkomstig uit de stal van Rick Rubin.
Naast Scott spelen Don Heffington, Bob Glaub en John Ginty een
belangrijke rol. Fade Away Diamond Time is opgenomen in
Californië met een budget van $ 100.000. Dat geld is goed
besteed want de plaat klinkt warm, vol en organisch. Er wordt veel
gebruikt gemaakt van Hammond-orgel en pedal steel, maar de
belangrijkste rol is weggelegd voor de gitaar en de stem van Neal
Casal. Casals gitaarspel is lyrisch en puntig; rijk. Zijn stem is
hoog en nadrukkelijk, doet denken aan Jackson Browne. Het zijn
voornamelijk liefdesliedjes, maar de liefde is niet gemakkelijk voor
Neal. Dit uit zich het eerst in Free To Go. Casals liefde is
vrij om te gaan, een boodschap welke Casal benadrukt met een loeiende
gitaarsolo à la Neil Young. Op zijn debuut kiest Casal voor
midtempo ritmes, een gebied waar zijn stem en spel het best gedijt.
Onnadrukkelijk maar tevens onontkoombaar. Elementen uit country en
rhythm and blues, uit klassieke rock in de trant van Gram Parsons,
Creedence Clearwater Revival en The Rolling Stones ten tijde van
Sticky Fingers – als Keith Richards kennis gemaakt heeft met GP –
zijn verwerkt in de tijdloze composities. Teksten
bevatten frases als These days with you
have come to pass en
Fly away – with no help from above I’ll feel no pain.
Neal verlaat en wordt verlaten. Hij lijkt eenzaam en gelaten.
Een ware loner, wiens leven zich onderweg afspeelt en in eenzame
motels with only love to guide you (Cincinatti Motel).
Het briefje aan de deur, de laatste kus, inpakken en wegwezen.
Dat
is ook wat er gebeurt op de avond voor Kerst in 1995. Zijn
platenlabel laat Neal letterlijk stranden ergens in de Midwest, om
precies te zijn in Midway, Pennsylvanië. Hem rest een kapotte
auto en een gebroken moraal.
Gelukkig
wordt Casal geadopteerd door het Duitse Glitterhouse label, een haven
voor gestrande Amerikaanse muzikanten. In de warme schoot hiervan
werkt hij aan een indrukwekkend oeuvre en bouwt voort op de grandeur
en klasse van Fade Away Diamond Time, een moderne
countryrock-klassieker.
Day
In The Sun / Maybe California / Free To Go / Leaving Traces / Bird In
Hand / These Days With You / Cincinnnati Motel / Feel No Pain / One
Last Time / Open Ground / Detroit Or Buffalo / Sunday River
Geen opmerkingen:
Een reactie posten