Reigning Sound | Break Up... Break Down

Voor de heersende muzikale begrippen in het nieuwe millennium heeft Reigning Sound een tamelijk unieke sound. Vanuit de basis van de sixties garagerock laat het kwartet uit Memphis, Tennessee zich op hun debuutplaat vrijelijk beïnvloeden door country, folk en soul. Die basis van rammelende garagerock wordt gelegd door zanger/gitarist Greg Cartwright, een ervaren rot in het metier. Begin jaren negentig richt Cartwright namelijk The Compulsive Gamblers op, in de zomer van 1993 gevolgd door de oprichting van het garagepunktrio The Oblivians. Na een grote reputatie opgebouwd te hebben in het internationale undergroundcircuit – The Oblivians zijn een legende – ontbindt Greg Cartwright de band in 1998 en gaat hij weer vrolijk door met The Compulsive Gamblers. Intussen heeft Cartwright in Memphis samen met zijn vrouw zijn eigen platenwinkel geopend, Legba Records, die moet dienen om in slappe tijden te kunnen overleven. Maar in 2001 stort hij zich met Alex Greene (orgel), Jeremy Scott (bas) en Greg Robertson (drums) op een nieuw muzikaal project: Reigning Sound. In de voor Cartwright vertrouwde Easley Studio neemt het kwartet zijn debuut op dat in mei 2001 uitgebracht wordt in een hoes met daarop de vier gestoken in lullige, ouderwetse college-kostuums. De retrosfeer op Break Up… Break Down komt verder nadrukkelijk tot uiting in de ouderwetse rockliedjes die vet knipogen naar de countrysoul van Memphis-beroemdheden Dan Penn en Spooner Oldham, zij het gedrenkt in echo en aangescherpt door Cartwrights vervormde gitaar-reverb. Hoewel de rommelige garagerocksound wordt gehandhaafd, klinkt Reigning Sound op ‘Since When’, ‘You Don’t Hear The Music’ en ‘Want You’ subtiel en soulvol, terwijl ‘As Long’ vanwege de pedal steel pure countryrock is. Het dreinerige orgeltje in ‘I Don’t Care’ en ‘Take A Ride’ roept associaties op met Green On Red, ‘So Sad’ kent een melodielijn die sterk aan de country van Gram Parsons doet denken, terwijl Cartwrights zang op ‘I’m So Thankful’ herinneringen oproept aan Jeffrey Lee Pierce. Maar het hoogtepunt van Break Up… Break Down is het slepende en van priemende gitaarsolo’s voorziene ‘Goodbye’, in alles een Reigning Sound-song. Deze sound bouwt Greg Cartwright verder uit op Time Bomb High School (2002), Too Much Guitar! (2004) en Love And Curses (2009), al wordt het geluid rauwer en luider. Het grote talent van Greg Cartwright wordt in 2007 nog eens bevestigd als hij producer, gitarist en songschrijver is voor het comebackalbum van Mary Weiss van The Shangri-Las.

Since When / I Don’t Care / You Don’t Hear The Music / Goodbye / As Long / Want You / So Goes Love / Take A Ride / Waiting For The Day / So Sad / I’m So Thankful