Masters Of Reality | Sunrise On The Sufferbus

Er kan geen enkele discussie over bestaan dat Masters Of Reality het vehikel, het persoonlijke eigendom is van Chris Goss, brombeer uit Syracuse, New York, United States. In eerste instantie zijn Masters Of Reality een traditionele rockband in een traditionele bezetting: naast zanger/gitarist Goss, bestaat de band uit gitarist Tim Harrington, bassist Googe en drummer Vinnie Ludivico, maar al na een lp valt de groep uiteen en is het Goss die het trademark (™) Masters Of Reality bezit. Goss zal uitgroeien tot een zeer gerespecteerd muzikant en topproducer in het stonerrock-genre, maar dat is pas in de jaren negentig van de vorige eeuw.

Masters Of Reality – vernoemd naar de derde lp van Black Sabbath – repeteren jarenlang in een duistere kelder alvorens zij aan het daglicht treden. Slechts een enkele keer treedt de band op in hun thuishaven Syracuse, maar dan plukt befaamd Def Jam-producer Rick Rubin de band uit de kelder om ze te tekenen voor zijn nieuwe label Def American. Masters Of Reality passen uitstekend in het plaatje dat Rubin met zijn label voor ogen heeft; Rubin is de rapmuziek zat en wil alleen nog maar loodzware en harde rockplaten produceren. En daar blijken Chris Goss en kompanen uitermate geschikt voor. Masters Of Reality zijn bij hun verschijning op het internationale rockpodium dan ook niets meer en minder dan een sensatie. Een anachronisme ook, trouwens. Hun heavy bluesrock is gebaseerd op jaren zeventig hardrock-iconen als Cream en Led Zeppelin, maar er zijn ook invloeden waarneembaar van de Texaanse rockers ZZ Top en de southern-rock van Lynyrd Skynyrd. De gelijknamige debuutplaat, verschijnend in 1989, is ondanks de hang naar het verleden van zo’n 20 jaar daarvoor, een verademing en wordt door publiek en pers ervaren als een frisse wind. Masters Of Reality weten wereldwijd te imponeren – niet in de laatste plaats door de support van Rick Rubin. Maar al snel begint zowel het groepsverband als Rick Rubins bemoeienis hevig te knellen. Goss heft de Masters Of Reality simpelweg op, waarna gitarist Harrington en drummer Ludivico hun bluesrockmissie voortzetten met The Bogeymen.

Rond 1992 herformeert Chris Goss Masters Of Reality. Terug is bassist Googe, maar dé verrassing is de drummer die Goss heeft weten te strikken: ex-drumbeest en inmiddels heer op leeftijd, de legendarische Cream-drummer Ginger Baker. In deze sensationele triobezetting nemen de nieuwe Masters Of Reality hun tweede plaat op in Los Angeles. Het drietal Goss, Googe en Baker houdt de productie in eigen handen en laat zich muzikaal ondersteunen door een pianist en een cellist. Het tekent de natuurlijke en organische benadering die het trio – uiteraard onder leiding van Chris Goss – kiest voor Sunrise On The Sufferbus. Ginger Baker zet gelijk de toon met een majestueuze drumroffel in de knallende opener ‘She Got Me (When She Got Her Dress On)’ en vanwege diezelfde Baker valt nu de vocale gelijkenis op tussen Chris Goss en Cream-zanger Jack Bruce. Goss perst er een stuwende riff uit en laat dit volgen door kristalheldere en puntige licks, waardoor deze vlammende rocker al gelijk nauwelijks te overtreffen lijkt. Maar dit is slechts schijn, want de volgende song, ‘J.B. Witchdance’ – een heksendans op een maanverlicht kerkhof – is al even transparant en pakkend. De stevige popsongs en heldere rockers zijn ingebed in een warmbloedig gitaargeluid dat afwijkt van wat gangbaar is in de metal van de jaren negentig. Sunrise On The Sufferbus heeft dan ook nauwelijks wat te maken met metal. Hoewel Goss’ gitaar krijst en jankt in de beste jaren 70 rock-traditie, spelen de ijzersterke songs zich af in een popidioom – getuige de verwijzing naar The Beatles’ ‘Ticket To Ride’ in het fraaie ‘Ants In The Kitchen’. Zelfs een niemendalletje als ‘T.U.S.A.’, waarin Ginger Baker in parlandostijl de kwaliteit van Amerikaanse thee(!) bekritiseert, weet Goss met vloeiend gitaarspel te tranformeren tot een aantrekkelijk liedje. Het ruimtelijke gitaargeluid – nimmer volgeplamuurd; altijd transparant – is dan ook de grootste kwaliteit van deze superbe rock-cd. De perfect doorgevoerde samenhang in de sound, de ultraheldere productie en de zeer gevariëerde songstructuren verlenen Sunrise On The Sufferbus een absolute meerwaarde. Het levert een fikse hoeveelheid zeer memorabele songs op: naast de genoemde liedjes vormen ‘V.H.V.’, ‘100 Years (Of Tears On The Wind)’, ‘Rabbit One’ en ‘Gimme Water’ evenzovele hoogtepunten van een van de beste ouderwetse rockplaten van de jaren negentig van de vorige eeuw.

Hoewel Goss platen blijft maken met Masters Of Reality – in 2004 verrassend sterk met Give Us Barabbas – en een veelgevraagde producer is, ligt zijn hoogtepunt in de begintijd, want tegelijk visionair en respectvol naar het verleden. Met Sunrise On The Sufferbus hebben Masters Of Reality dan ook rockgeschiedenis geschreven.

She Got Me (When She Got Her Dress On) / J.B. Witchdance / Jody Sings / Rolling Green / Ants In The Kitchen / V.H.V. / Bicycle / 100 Years (Of Tears On The Wind) / T.U.S.A. / Tilt-A-Whirl / Rabbit One / Madonna / Gimme Water / The Moon In Your Pocket