Een
raadsel deze Damon Bramblett uit Bangs, Texas (pop: 1869). Slechts
een plaat maakte de slungelachtige, droogkomische singer-songwriter
en die werd ook nog eens uitgebracht door het Nederlandse
Munich-label. Verklaarbaar is dan wel dat Bramblett bij zijn
Nederlandse optredens – o.a. Blue Highways en Take Root – op veel
bijval kon rekenen. Dat hij niet verder kwam dan het uitvoeren van de
elf liedjes van het naar zichzelf vernoemde debuutalbum, zegt veel
over de kwaliteit daarvan.
Dit
debuut nam Bramlett met producer Lloyd Maines op in Austin, Texas met
een bassist, drummer en hier en daar wat versieringen van accordeon,
piano en Maines' pedal steel. Zelf zorgt Bramblett voor uptempo
akoestisch gitaarspel en jengelende solootjes. De meeste liedjes
hebben een lekkere simplistische beat geheel in stijl met die van
Johnny Cash en zijn zonder uitzondering aanstekelijk als de griep.
Bramblett zingt met nasale stem over liefdesverdriet, dronkenschap en
de beslommeringen van dit aardse tranendal en bezigt dit in geestig,
ironisch en vernuftig taalgebruik. 'Tear Him Down', 'Heaven Bound' –
Only a fool
would stick around / When you're heaven bound – 'Devil
On Your Side' en 'Falling Apart' – If
you find a drunk in danger of crying over an old sweetheart / Friend
that ain't no stranger that's just me falling apart – zijn
aldus rinkelende countryliedjes met een Costello-twist. Anderzijds
klinkt Bramblett sloom en relaxed in de slepende tranentrekkers
'Nobody Wants To Go To Moon Anymore', 'Waiting For The Mail' en het
heerlijk jazzy 'Champaign, IL'.
Na
zo'n 36 minuten heeft Damon zijn ding gedaan; gezegd wat hij wilde
zeggen. Zijn laatste woorden op zijn geweldige debuutalbum:
No I
wouldn't have it any other way. Sindsdien
– Damon
Bramblett verscheen
in september 2000 – is het akelig stil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten