Het
is nog maar 1967, de popmuziek staat in de kinderschoenen, en The
Beau Brummels zijn reeds toe aan hun tweede carrière. Al een
jaar na hun oprichting in 1964 hadden The Beau Brummels, dan een
vijftal, een trits nationale hits waarvan het Beatleske 'Laugh,
Laugh' de
grootste was. De Britse popmuziek – onder aanvoering van The
Beatles, The Searchers en The Yardbirds – heeft dan, in 1965, vaste
voet gekregen op Californische bodem. The Beau Brummels, vernoemd
naar een 19e
eeuwse Britse zot, krijgen volop ondersteuning van Tom Danahue van
Autumn Records, een platenlabel uit San Francisco en een zwarte
discjockey, genaamd Sylvester Stewart, oftewel Sly Stone. Stewart
produceert zelfs de eerste twee succesvolle lp’s van de band. The
Beau Brummels treden op in tv-shows, worden geportretteerd in The
Flintstones en doorkruisen Amerika van oost naar west. The Beau
Brummels zijn hot. Maar dan gaat Autum Records failliet en worden
alle banden van onuitgebrachte opnamen overgedragen aan een obscuur
label. En dat zou, anno 1966, het einde van het verhaal zijn: exit
Beau Brummels. Maar dat bleek nog maar het begin te zijn.
De
band, gereduceerd tot trio, sluit zich op in een studio en oefent en
experimenteert met nieuwe muziekvormen. Binnen de tijspanne van een
jaar evolueren The Beau Brummels van Amerikaanse copycats van de
British Invasion-sound naar enigmatische en oorspronkelijke
folkrockers. The Beau Brummels vinden op Triangle een nieuw
genre uit. Zoals het trio – Ron Elliott (op de hoes van Triangle
met één t), Sal Valentino en Ron Meagher – folk,
country, music hall en embryonale psychedelica weet te mengen tot een
nouveauté nooit eerder vertoond, is ronduit fascinerend,
adembenemend zelfs. Op Triangle boren The Beau Brumels nieuwe
gronden aan die vast verankerd zullen blijven in de popmuziek van de
toekomst, let wel, geredeneerd vanuit 1967, het jaar van verschijnen
van het fabuleuze Triangle.
De
trio-bezetting is geen beperking; door de arrangementen van Ron
Elliott, de op zichzelf toegesneden vocale arrangementen van zanger
extra-ordinaire Sal Valentino en de voor die tijd volle en heldere
productie van Lenny Waronker had Triangle
door een grotere bezetting gemaakt kunnen zijn en ja, zelfs tien jaar
later opgenomen kunnen zijn. Triangle
is dan ook een uitnemend voorbeeld van het ten volle benutten van de
aanwezige studiotechnieken anno 1967. In die zin kan Triangle
in retrospect dan ook beschouwd worden als een state
of the art kunstwerk; zijn tijd op dat
moment ver vooruit, avantgardistisch in zijn majestueuze eenvoud. De
basis is akoestische softrock; droog en subtiel baswerk, shuffelende
drums, akoestische gitaren in alle soorten en bovenal de dramatische,
vibrerende en duistere stem van unicum Sal Valentino. Unicum, want
weinigen bezitten de zeggingskracht en verbeelding die gegenereerd
wordt door de hemelse stembanden van de tovenaar uit San Francisco.
De strijkers, banjo’s en het klavecimbel van Van Dyke Parks
vervolmaken het klankbeeld en zetten kracht bij aan de compacte, maar
o zo rijke composities. De elf nummers komen zelden boven de drie
minuten – de speelduur van Triangle
is nog geen half uur –, maar dat is geen bezwaar want in die
beperkte speelruimte ontvouwt zich een volledig universum waarin
blinde schilders, zwaar wegende hamers, tijdbewakers en fluwelen
wolven figureren. Naast de melodieuze en tegelijk melancholieke
composities van Ron Elliott zijn er in de vorm van 'Nine
Pound Hammer' en 'Old Kentucky Home'
covers opgenomen van respectievelijk Merl Travis (of althans in diens
arrangement) en Randy Newman. Maar het zijn vooral Elliotts 'Only
Dreaming Now' (met prachtige
strijkers), 'Painter
Of Women' en 'The Wolf Of Velvet Fortune'
die, voorzien van Valentino’s sensitieve en tegelijk macho
stemgeluid, Triangle tot een revolutionaire plaat maken. Met Triangle
wordt geschiedenis geschreven, folkrock is een feit.
De
studioband die The Beau Brummels dan zijn, slinkt verder tot het duo
Elliott/Valentino. In die samenstelling wordt het uitstekende
countryrock-album Bradley’s Barn gemaakt. Dan scheiden de
wegen van Elliott en Valentino zich. Ron Elliott maakt vervolgens een
legendarische solo-lp, The Candlestickmaker en richt de groep
Pan op die verdienstelijk debuteert met het gelijknamige album.
Valentino ondertussen verliest zich in drugs en gaat deel uitmaken
van de hippieband Stoneground. En dan, in 1974 komen de wegen weer
samen. Na een live optreden besluiten alle oorspronkelijke Beau
Brummels een comebackplaat op te nemen. Zo geschiedt. In 1975
verschijnt het gelijknamige en vijfde album van The Beau Brummels.
Een uitstekende plaat, opgetrokken uit subtiele countryrock en een
meer dan waardig slotakkoord.
Are
You Happy? / Only
Dreaming Now / Painter Of Women / The Keeper Of Time / It Won’t Get
Better / Nine Pound hammer / Magic Hollow / And I’ve Seen Her /
Triangle / The Wolf Of Velvet Fortune / Old Kentucky Home
Geen opmerkingen:
Een reactie posten