The Jayhawks | Paging Mr. Proust

Hollywood Town Hall (1992) geldt als het onbetwiste meesterwerk van The Jayhawks. Goede tweede is Sound of Lies uit 1997, maar daarbij moet opgetekend worden dat de tandem Mark Olson/Gary Louris defunct was en de gave powerpop-achtige liedjes op die plaat geheel op het conto van Louris geschreven moeten worden. Weer bijna twintig jaar later keert Louris met zijn Jayhawks terug naar de sound van Sound of Lies; met Paging Mr. Proust keert de band terug naar zijn glorieuze verleden. Dit is niet alleen mogelijk gemaakt door de klassieke bezetting (minus Olson), maar mede door co-producers Tucker Martine en R.E.M.’s Peter Buck. The Jayhawks zelf zijn intussen in blakende vorm en sleet zit er, opgericht in 1985, nog niet op. Op Paging Mr. Proust krijg je de vintage Jayhawks-sound, wat betekent: gouden melodieën, vlekkeloze harmoniezang, klassieke countryrocksongs en scherp gitaarwerk van Louris op zijn Gibson SG. In ‘Lost the Summer’ klinkt de band heavier dan voorheen en ‘Ace’ wordt gedomineerd door gitaarfeedback, maar songs als ‘Quiet Corners & Empty Spaces’, ‘The Devil Is in Her Eyes’, Lies in Black & White’ en de mooie met mellotron versierde afsluitende ballad ‘I’ll Be Your Key’ doen fantastische tijden herleven. Paging Mr. Proust is een onverwachte, maar niettemin welkome terugkeer van The Jayhawks aan het americana-front met een voor 2016 bijzonder relevante (jaarlijstjes)plaat.

‘Quiet Corners & Empty Spaces’ | ‘Lost the Summer’ | ‘Lovers of the Sun’ | ‘Pretty Roses in Your Hair’ | Leaving the Monsters Behind’ | ‘Isabel’s Daughter’ | ‘Ace’ | ‘The devil’s Is in Her Eyes’ | ‘Comeback Kids’ | ‘The Dust of Long-Dead Stars’ | ‘Lies in Black & White’ | ‘I’ll Be Your Key’

Thirty Tigers, 2016.

Eerder gepubliceerd in Platomania.

Fat | Fat

Fat is eind jaren zestig een talentvolle rockband uit Massachusetts die al snel onder contract komt bij major RCA. In New York neemt het vijftal zijn debuutalbum op dat een bescheiden succes is, maar geen doorbraak oplevert. Fat gaat dientengevolge wel toeren met The Allman Brothers. Een mooie affiche, want het debuutalbum Fat bevat mooie, vloeiende heavy rock die aangejaagd wordt door schitterende dubbele gitaarpartijen. In midtempo en met subtiele harmonieën, strooit Fat de ene na de andere lyrische rocksong in het rond. De bluesy zang is sterk, maar het zijn vooral de psychedelische, naar de hemel opstijgende gitaarsolo’s – excellent in ‘Country Girl’ – die Fat daadwerkelijk onderscheiden. In 1970 is Fat een grote belofte, maar als de band opgepakt wordt vanwege drugsbezit, verbreekt RCA het contract. De groep blijft nog wel actief in het live-circuit gedurende de jaren zeventig, maar het is een bestaan in de marge. 

House On The Corner / Black Sunday / Mine Eyes Have Seen / Lonely Lady / Journey / Shape I’m In / Country Girl / Over The Hill / Duck Sweat / Highway

RCA, 1970.

Jonah Tolchin | Thousand Mile Night

Jonah Tolchin laat er geen gras over groeien; in 2014 debuteerde hij met Clover Lane op Yep Roc Records en nu is de opvolger Thousand Mile Night er al. Het tekent de gretige en ongedurige spirit van de nog maar 24-jarige Tolchin uit Princeton, New Jersey. Hij is gezien zijn ontwikkeling een singer-songwriter om rekening mee te houden, vooral omdat hij met een been ferm in de traditie staat van de zuidelijke countryblues. Tolchin nam Clover Lane op in Nashville met Marvin Etzioni (Lone Justice), maar daalde voor Thousand Mile Night met Etzioni af naar het zuiden, naar het fameuze Muscle Shoals, Alabama. Jonah Tochin wordt daarmee onderdeel van de muziekhistorie, maar ook en vooral omdat Thousand Mile Night een geweldig album is. Met een precies gruizige stem, adequate begeleiders en Etzioni’s directe productie - als in een live-setting - klinken de liedjes doorleefd en oprecht. Naast bas, drum en gitaar voegen fiddle en de Hammond B-3 net die finesses toe die een talent als Tolchin goed kan gebruiken. Dat levert prachtige liedjes op: ‘Beauty In The Ugliest Of Days’, ‘Unless You Got Faith’, ‘Where The Hell Are All My Friends?’ Met als hoogtepunt de titelsong die een duivelse autorit verbeeldt van Mobile naar Michigan en de dominee op de achterbank meereist. Tolchin sluit in traditie af met een akoestische versie van de Skip James-bluesklassieker ‘Hard Time Killing Floor Blues’. Adembenemend.

Beauty In The Ugliest Of Days / Thousand Mile Night / I Wonder / Completely / Paint My Love / Song About Home / Unless You Got Faith / Where The Hell Are All Of My Friends / Working Man Blues #22 / Hard Time Killing Floor Blues

Yep Roc Records (2016)

Eerder gepubliceerd in Heaven. 

Starcastle | Citadel

Progressive rock is een typisch Britse muziekstroming – bestudeerd, complex en exuberant. Grote uitzondering hierop is Starcastle, gereputeerde Yes-klonen uit de Verenigde Staten. Opgericht in 1970 als coverband St. James in Champaign, Illinois, ondergaat de band naamswijzigingen – het belachelijke Mad John Fever en voor korte tijd Pegasus – om in 1974 tevoorschijn te komen als Starcastle, een volbloed symfo-rockband; overdadige, cerebrale rock sterk beïnvloed door klassieke muziek en progrock-iconen Yes. Het zestal komt onder contract bij Epic, bij welk label twee lp’s verschijnen boordevol uitgesponnen, langdradige progrock. Maar de heersende trend in 1977 verlangt puntige, radiovriendelijke songs en dus gaat Starcastle naar Engeland om daar met Queen-producer Roy Thomas Baker zijn magnum opus op te nemen; de pomprock-klassieker Citadel. Het album bestaat uit acht avontuurlijke en relatief bondige songs, opgebouwd uit fluitende gitaarmotieven, huilende moogs, gierende synthesizers, mitraillerende drums en talloze gestapelde harmonievocalen – producer Baker wel toevertrouwd. Het zijn niettemin aanstekelijke liedjes met refreinen en melodieën die beklijven en in feite potentiële radiohits zijn. Zover komt het echter niet; Citadel is een ronduit commerciële mislukking, maar ook een artistieke triomf want een van de allerbeste Amerikaanse progrock-albums. Hoewel sterk ondergewaardeerd moet Starcastle gerekend worden tot gelijken van Styx en Kansas; eind jaren zeventig de top van de Amerikaanse Midwest symforock. Citadel is dan ook Starcastle’s door dartelende moogs, puntige gitaarlicks en superieure harmoniezang uit zijn voegen barstende pomprock-meesterwerk.    

Shine On Brightly / Shadows Of Song / Can’t Think Twice / Wings Of White / Evening Wind / Changes In Time / Could This Be Love / Why Have They Gone

Epic Records (1977)

Coast Road Drive | Delicious And Refreshing

Samengeraapt uit diverse Britse bands, en zelfs uit de Californische Grassroots, is Coast Road Drive een kwartet van uitstekende musici. Hun enige wapenfeit tijdens het kortdurende bestaan is echter de lp Delicious And Refreshing, die niettemin in 1974 verschijnt op het fameuze Deram-label. Hoewel de muziek van Coast Road Drive niet origineel is, biedt Delicious And Refreshing wel een goed gekozen mix van Britse pubrock à la Brinsley Schwartz en Amerikaanse rootsrock, Gelijkenissen zijn er dan ook met The Band, Little Feat en Derek & The Dominos. In combinatie met sterk spel en prima composities levert dat getuige 'It's All So Easy', 'Jason', 'This Time Around' en 'Over The Mountain', een landelijke countryrocksound op waarin gedoseerd gitaarwerk en harmoniezang overheersen. Lekker lui stompend, en verrijkt met vette slidegitaar, is ook 'If You Ain't Got The Key'. Delicious And Refreshing, met een gastrol van Stones-pianist Nicky Hopkins, is een uitstekend visitekaartje van een band die in feite al was opgeheven voordat de het debuutalbum verscheen. Gelijk Britse obscuriteiten als Cochise, Hokus Poke en Anna Domini is Coast Road Drive een band die wel een fraai countryrock-album afleverde, maar het helaas niet heeft gemaakt.

Sail Away / Coal Black Night / It's All So Easy / Take Me Time / Jason / This Time Around / Hard To Handle / If You Ain't Got The Key / Keep On / Over The Mountain 

Deram (1974)