I’ve
Been Gone – Letter One
is een verraderlijke cd. Verraderlijk omdat hij zijn schoonheid
aanvankelijk maar mondjesmaat loslaat. Een eerste beluistering levert
nog niet veel op, maar een volgende keer al weet Ai Phoenix de ziel
te raken, om vervolgens een blijvende indruk achter te laten.
Conclusie: I’ve
Been Gone – Letter One
is van een verbluffende schoonheid en doorwrochtheid. Alles aan I’ve
Been Gone – Letter One
is echt, integer en overtuigend. Ai Phoenix is een drietal uit het
Noorse Bergen dat in 2003 onderdak vindt bij het Duitse
kwaliteitslabel Glitterhouse Records. Bij Ai Phoenix draait het in de
eerste plaats om de broeierige en uiterst spanningsvolle samenzang
tussen Mona Mørk en Patrick Lundberg en vervolgens om het zeer
smaakvol en gedoseerd inzetten van mandoline, pedal steel,
Farsisa-orgel, Fender Rhodes-piano en fraaie gitaareffecten. Voorts
lijkt Ai Phoenix getuige 'A Country Life In The Autumn' in sound,
sfeer en teksten op zoek te zijn naar een soort van herfstig en
weemoedig alt.countrygevoel. Hierin slagen de Noren met hun slepende
en introverte interpretatie van americana volledig en vertonen in
prachtige liedjes als 'Autobahn' en 'Leaving The Fairground' vele
malen meer durf en diepgang dan bijvoorbeeld de narcoleptische Cowboy
Junkies. I’ve
Been Gone – Letter One
is dan ook veel beter vergelijkbaar met schitterende cd’s als The
Dumbest Magnets
(2000) van Dolly Varden, Buttercup
(1998) van de gelijknamige band en het vroege werk van de meer op
liedjes georiënteerde Yo La Tengo. Ai Phoenix’ I’ve
Been Gone – Letter One
past dan ook perfect in dit rijtje van absolute kwaliteitsmuziek.
Somewhere
Nice And All / A Country Life In The Autumn / Call Me In, Piccard /
The Last Resort / The Pilot And The Pilgrim / Autobahn / Leaving The
Fairground / Trolley In The Train /Sing Ghost Song / Small, Red,
Heartshaped Pillow / Held Into The Fire / Melt Our Hearts Forever
Geen opmerkingen:
Een reactie posten