Pure
Pop For Now People is
een toepasselijke slogan die
Stiff
Records eind jaren zeventig lanceert voor zijn new wave-acts. Maar
misschien is deze nog wel meer van toepassing op die ene
non-Stiff-act: Joe Jackson, niet voor niets – en tot afschuw van
Jackson zelf – door de muziekpers betiteld als the
acceptable face of new wave.
Voordat Joe Jackson in 1979 in die positie terechtkomt, is hij
manager van een nachtclub in zijn woonplaats Portsmouth, heeft hij
klassieke piano gestudeerd aan het conservatorium en treedt hij op in
jazzclubs en pubs met een repertoire van pop en jazz. Maar met de
band die hij opricht gaat hij – conform de tijdgeest – jachtige
rock-'n'-roll spelen. Eén demo en een platencontract bij het
grote A&M Records is binnen. Jackson heeft de mastertapes en het
hoesontwerp van zijn debuutplaat dan al klaarliggen, waardoor de
definitieve opnamen met de Amerikaanse producer David Kershenbaum en
Jacksons driekoppige band een fluitje van een cent zijn. Look
Sharp! –
met op de hoes Jacksons witte Denson-puntschoenen – slaat in als
een bom. Het jeugdige publiek is overenthousiast over de felle,
eenvoudige rocksongs, door Jackson gebracht met een knorrig elan en
voorzien van bijdehante teksten. Puntig, fris en snel – en dat
laatste geldt ook voor de opvolger die Jackson met producer
Kershenbaum, gitarist Gary Sanford, bassist Graham Maby en drummer
Dave Houghton in vier weken tijd release-klaar maakt. Zeven maanden
na Look
Sharp! ligt
het nog sterkere I'm
The Man in
de winkels. Jacksons boosheid knalt ook nu weer uit de groeven en
diens band spettert van het vinyl in door adrenaline aangejaagde
punky popsongs als 'I'm The Man', 'Get That Girl' en 'Don't Want To
Be Like That'. Het sarcastische 'Geraldine And John' wordt
voortgedreven door een ruimtelijke reggaebeat en opgeluisterd door
Jacksons melodica; ballads als de singlehit 'It's Different For
Girls' en het pijnlijk fraaie 'Amateur Hour' bereiken grote hoogten.
Al dit fraais zit ingeklemd tussen de beschouwende spitsvondigheid en
agressieve nijdasserigheid van de opener 'On The Radio' en de
Jackson-klassieker 'Friday'. Zo krachtig, bijtend en punky als op
Look
Sharp! en
'I'm
The Man zal
Joe Jackson nooit meer zijn; nooit meer die bewonderenswaardige,
slungelachtige angry
young man die
hij was toen hij de muziekscene binnen kwam stormen.
On The
Radio / Geraldine And John / Kinda Kute / It's Different For Girls /
I'm The Man / The Band Wore Blue Shirts / Don't Wanna Be Like That /
Amateur Hour / Get That Girl / Friday
Geen opmerkingen:
Een reactie posten