Sister Rain | Water In Tide

Noorwegen neemt een zeer onbeduidende plaats in als het gaat om rockmuziek die internationale faam geniet. Mondiaal gezien zijn er nauwelijks bands of artiesten die de Noorse landsgrenzen hebben doorbroken; maar ook in West Europa – Groot-Brittannië en het continent – dringt de Noorse rockmuziek nauwelijks door. Kennelijk is er een geïsoleerde interne markt die rockmuzikanten ervan weerhoudt hun vleugels uit te slaan. Niettemin kunnen de werkelijk geïnteresseerden kennisnemen, zij het met enige moeite, van een aantal exponenten van de Noorse rockcultuur. Motorpsycho is wellicht internationaal gezien de bekendste band, maar ook The Midnight Choir behoort, of beter gezegd behoorde, tot de top van Noorse rockcultuur, evenals de uitzonderlijk getalenteerde singer-songwriter Thomas Dybdahl. De voorloper van deze tak van de Noorse popmuziek – orkestrale, dramatische en soms experimentele rock – is Sister Rain, een vijftal dat in de jaren tachtig furore maakte met barokke trancerock.

Sister Rain wordt halverwege de jaren tachtig in Oslo opgericht door zanger en songschrijver Aslak Nygren, die in de gitaristen Eystein Hopland en Mads Due-Tønnesen, bassist Ivar Berge en drummer Steinar Buholm gelijkgestemde geesten vindt. De band krijgt een contract aangeboden bij hét Noorse indie-label Voices Of Wonder en brengt het titelloze debuut uit, dat in aanleg interessant is maar teveel missers kent. Op het podium schaaft Sister Rain aan haar vaardigheden met als resultaat dat er een zeer gedifferentiëerd geluid ontstaat: aan de ene kant gepolijst en toetsen-georiënteerd, en aan de andere kant rauw, heavy en voortgestuwd door feedbackgitaren.

Het is deze sound die Sister Rain in december 1988 in de City Sound-studio voor eeuwig vastlegt. Twee maanden later vinden er nog aanvullende opnamen plaats in de Red Light Studio plaats, waarna later in 1989 Sister Rains tweede plaat, Water In Tide, verschijnt. En inderdaad, Water In Tide is een kaleidoscoop van zwaar aangezette synthesizers en gierende gitaren.

In de opener ‘Two Alternatives’ zingt Aslak Nygren met de lijzige dictie van Lou Reed, althans zoals deze klonk in de midjaren zeventig. De rammelende begeleiding versterkt dit effect, waarmee een van Sister Rains voornaamste invloeden wordt prijsgegeven. Naast Lou Reed en The Velvet Underground heeft de band goed geluisterd naar de doem van de Britse postpunk, in het bijzonder Joy Division. In ‘The Walk’ doen de dreigende Fairlights, de fluitende synthesizers en de glasachtige gitaarerupties inderdaad sterk denken aan Joy Division. Waarna ‘Head Away’ door zijn sterk repetitieve ritme opnieuw The Velvet Underground, en wel ‘Sister Ray’, in herinnering roept. Nygren sneert en grauwt en strooit zijn teksten over nachtelijke ontmoetingen, winterse industrieterreinen en groen neonlicht met machtige stem over de luisteraar uit. ‘Green Neonlight’ is hiervan een van meest aansprekende voorbeelden; tegen een decor van gierende en jankende gitaren doemdenkt Nygren op superieure wijze: The way out you think that I see / Is escape in green neonlight. De zang op ‘That Ball’ komt regelrecht uit de vleermuizenkelder, op bezoek bij The Sister Of Mercy of bij Michael Gira en zijn Swans. En voorts presenteert Sister Rain een mengeling van Britse trance-rock à la Spacemen 3, de echoput van The Jesus And Mary Chain en de psychedelica van The Grateful dead en natuurlijk The Velvet Underground. Deze verwarrende mix openbaart zich in extenso in de heavy hoogtepunten van de plaat: ‘Respectable Faces’ en het ruim negen minuten durende ‘Passion Pain’, waarna dit duistere en kille meesterwerk een soort lieflijk en relativerend einde kent in ‘Water In Tide’.

Water In Tide – een onbetwiste mijlpaal in de Noorse rockgeschiedenis – kon geen internationale doorbraak bewerkstelligen en ook de uitstekende opvolger Wild Flowers Grow (1991) maakte geen kans in Europa of daarbuiten. In 1998 probeerde Sister Rain het nog eens met Illuminated. Het was vergeefse moeite; Sister Rain werd gedoemd tot de vergetelheid. De pracht en majesteit van Water In Tide bewijst weer eens het ongelijk van de rockgeschiedenis.

Two Alternatives / The Walk / Head Away / Green Neonlight / That Ball / Respectable Faces / Passion Pain / Water In Tide / Head Away (Extended Mix)