Hij
is een cultfiguur en zeker niet bekend bij het grote publiek, al is
hij wel het onderwerp van een concerfilm gemaakt door Oscar-winnaar
Jonathan Demme. Storefront Hitchcock uit 1998 gaat over Robyn
Hitchcock, eens de leider van The Soft Boys. Sinds 1980 – het jaar
dat Hitchcock solo gaat – heeft de grillige Brit bijna jaarlijks
een album uitgebracht, met als meest eigenaardige release een
recreatie van Bob Dylans Royal Albert Hall-concert uit 1964. In
Amerika wordt Hitchcock op handen gedragen; Los Angeles is zijn
tweede thuis. Dat was niet altijd zo. Terug in 1980 vallen The Soft
Boys uiteen omdat hun psychedelische punkpop niet wordt gewaardeerd
door het Britse publiek. Hitchcock wijt het aan
gitarist Kimberley Rew: ‘It got to the point where I couldn’t
stand this awful noise behind me on stage.’ Intussen heeft
Hitchcock tientallen al dan niet voor The Soft Boys bedoelde liedjes
geschreven en ze zelfs al opgenomen in diverse Londense studio’s.
De eerste collectie hiervan verschijnt in 1981 onder de intrigerende
titel Black Snake Diamond Röle op het label dat ook The
Soft Boys uitbracht. Opgenomen in drie studio’s – The Barge,
Music Works en de Alaska-studio – kent Hitchcocks begeleidingsband
ook diverse bezettingen, met als meeste opvallende aanwezigen de
complete Soft Boys-line up: bassist Matthew Seligman, drummer Morris
Windsor en zelfs gitarist Kimberley Rew. Voorts zijn Hitchcock
behulpzaam gitarist Knox, Psychedelic Furs-drummer Vince Ely en
producer Pat Collier. De laatste heeft van de verschillende opnamen
een samenhangend geheel gesmeed.
Hitchcocks liedjes zijn gebaseerd op zijn uit zijn jeugd stammende fascinatie voor The Beatles en Bob Dylan, al springt de solo-artiest Syd Barrett het meest in het oog en oor. Surrealistisch en psychedelisch klinken dan ook Hitchcocks composities en teksten, zoals sublieme songs als ‘The Lizard’, ‘Acid Bird’ en ‘Out Of The Picture’. Parelende punky popsongs als ‘Meat’ en ‘I Watch Cars’ houden de herinnering aan The Soft Boys springlevend, evenals de single ‘The Man Who Invented Himself’. Dit alles voert naar de apotheose van ‘Love’ dat vooraf wordt gegaan Thomas Dolby’s bijna tastbare oceaangeluiden. Op schitterend zweverige wijze transformeert Robyn Hitchcock de aanwijsbare Barrett-invloed tot een geweldig staaltje jaren tachtig psychedelica. Althans, psychedelica volgens de definitie van Hitchcock: alles wat verandert als je er van dichtbij naar kijkt. En als je dat doet, zie je een fascinerend en caleidoscopisch album: Black Snake Diamond Röle.
Hitchcocks liedjes zijn gebaseerd op zijn uit zijn jeugd stammende fascinatie voor The Beatles en Bob Dylan, al springt de solo-artiest Syd Barrett het meest in het oog en oor. Surrealistisch en psychedelisch klinken dan ook Hitchcocks composities en teksten, zoals sublieme songs als ‘The Lizard’, ‘Acid Bird’ en ‘Out Of The Picture’. Parelende punky popsongs als ‘Meat’ en ‘I Watch Cars’ houden de herinnering aan The Soft Boys springlevend, evenals de single ‘The Man Who Invented Himself’. Dit alles voert naar de apotheose van ‘Love’ dat vooraf wordt gegaan Thomas Dolby’s bijna tastbare oceaangeluiden. Op schitterend zweverige wijze transformeert Robyn Hitchcock de aanwijsbare Barrett-invloed tot een geweldig staaltje jaren tachtig psychedelica. Althans, psychedelica volgens de definitie van Hitchcock: alles wat verandert als je er van dichtbij naar kijkt. En als je dat doet, zie je een fascinerend en caleidoscopisch album: Black Snake Diamond Röle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten