Weliswaar
gestart als punkband in de herfst van 1977 switchen The Barracudas –
dwars tegen alle trends in – rond 1979 naar surf en modpop. Met
‘Summer Fun’ halen ze zelfs in Engeland de hitlijsten, maar na de
debuut-lp verleggen The Barracudas opnieuw hun bakens: sixties-rock,
psychedelica en Westcoast-folkrock zijn de nieuwe ingrediënten
van hun opwindende rock-‘n-roll-recept. Het roer gaat om, waardoor
de min of meer definitieve bezetting van deze Londense rockband in
1982 bestaat uit oprichter Robin Wills (gitaar, zang), Jeremy Gluck
(zang), Terry Smith (drums), de Australiër Jim Dickson (bas,
zang) en de Amerikaanse zanger-gitarist – en afkomstig van The
Flamin’ Groovies – Chris Wilson. Het is een nieuw begin voor The
Barracudas, want gedropt door EMI. Vandaar dat The Barracudas
uitgebreid gaan toeren door Zweden, Spanje en Frankrijk, dat een
beduidend gunstiger garagerock-klimaat kent dan Engeland. Voor het
Franse Closer-label – specialist in neo-garage – nemen The
Barracudas eind 1982 hun tweede lp in Engeland op. Mede door de komst
van Chris Wilson leunt de garagebeat-sound van The Barracudas op Mean
Time sterk op die van The Flamin’ Groovies. Dit betekent een
adoptie van retrostijlen als merseybeat, garagerock en
Westcoast-folkrock, hetgeen het nadrukkelijkst naar voren komt in de
sound van de 12-snarige Rickenbacker-gitaar. Het Barracudas-geluid
rinkelt en rockt, maar is wel gevat in drieminutenplus-rocksongs met
catchy refreinen. ‘Grammar Of Misery’ is als opener van Mean
Time gelijk al typerend voor de jengelende sound van The
Barracudas, wat nog eens dunnetjes overgedaan wordt in het
aanstekelijke ‘Bad News’. De cover ‘I Ain’t No Miracle
Worker’ – geschreven door de dames Nancy Mantz en Annette Tucker
– is in feite een solidariteitsverklaring aan de garagerock van de
sixties. Hierop borduren The Barracudas in hun eigen composities –
waarvoor de tandem Gluck/Wills voornamelijk verantwoordelijk is –
voort, wat parelende beatsongs oplevert als ‘Shades Of Today’,
‘Hear My Calling’ en het Barracudas-anthem ‘Dead Skin’. De
rauwe rock met klassieke melodieën van Mean Time levert
slechts een marginale belangstelling op voor The Barracudas. Het
thuisland reageert lauw, zo lauw dat de band jarenlang geen
live-optredens doet in Engeland. In Frankrijk is de band het
populairst, waardoor het Franse label Closer ook de opnamen van de
opvolger Endeavour To Persevere financiert. Het haalt weinig
uit; eind 1984 gooien de bandleden het bijltje erbij neer. The
Barracudas laten twee cultplaten na; Endeavour To Persevere en
Mean Time – mooie platen, bomvol energieke
garagerock-‘n-roll.
Grammar
Of Misery / Bad News / I Ain’t No Miracle Worker / Be MY Friend
Again / Shades Of Today / Dead Skin / Middle Class Blues / Yo’ve
Come A Long Way / Ballad Of A Liar / When I’m Gone / Eleventh Hour
/ Hear Me Calling
Geen opmerkingen:
Een reactie posten