Hij
staat een tijdlang te boek als de snelste gitarist ter wereld, een
reputatie die hij verwerft op het Woodstock-festival. Alvin Lee, Ten
Years After en 'I'm Going Home' zijn onverbrekelijk verbonden met het
legendarische festival. Vanaf 1969 toeren Alvin Lee en zijn Ten Years
After dan ook onafgebroken door de Verenigde Staten, wat de Britse
gitarist grote successen brengt, een overvolle agenda en de
uitputting nabij. Na talloze hit-albums vol dampende bluesrock vindt
Lee het in 1972 welletjes – hij is op zoek naar iets anders. Dat
vindt hij in Mylon LeFevre, een gospelzanger uit Gulfport,
Mississippi, die in Amerika Ten Years Afters voorprogramma verzorgde.
Het is de zuidelijke sfeer en de Amerikaanse plattelands-vibe die
Alvin Lee in Lefevre aanspreekt. Vrijwel meteen besluiten ze samen
bij Lee thuis een album op te nemen; een album overduidelijk
geïnspireerd door The Band, Crosby, Stills & Nash, Delaney &
Bonnie en natuurlijk Derek and the Dominos. Alvin Lee laat ook zijn
vrienden naar zijn Britse landhuis overkomen, en dat zijn niet de
minsten: Stevie Winwood, Jim Capaldi, Ron Wood, Mick Fleetwood en ook
Hari Georgeson, die ook de schitterende song 'So Sad (No Love Of His
Own)' levert en daarop zijn karakteristieke gitaarsound ten gehore
brengt.
De
teneur op Lee en LeFevre's On
The Road To Freedom is
die van een
landelijk,
rustiek countryrockalbum opgebouwd uit hartverwarmende harmonieën,
meeslepende melodieën en voortreffelijk samenspel. Wat vooral
aanspreekt op On
The Road To Freedom is
dat Alvin Lee zijn ego uitschakelt en opgaat in het grote geheel,
waardoor deze fascinerende plaat een soort van hippie-achtig
groepsalbum is. De liedjes rollen bijzonder aangenaam voort op de
golven van meerstemmige zang, een zuigend orgel, warme akoestische
gitaren en dienstbare elektrische. Uitzonderlijk fraai zijn dan ook
'We Will Shine', 'Carry My Load', 'Lay Me Back', 'I Can't Take It' en
het titelnummer 'On The Road To Freedom'. Omdat Lee met de luide
bluesrock van Ten Years After grote successen behaalde, is het
bescheiden succes van On
The Road To Freedom een
behoorlijke stap terug. Het neemt niet weg dat Alvin Lee's zijstap
naar het countryrock-genre niet alleen het einde van Ten Years After
betekent, maar in de vorm van On
The Road To Freedom ook
een uitstekend en bijzonder boeiend album heeft opgeleverd.
On The
Road To Freedom / The World Is Changing (I Got A Woman Back In
Georgia) / So Sad (No Love Of His Own) / Fallen Angel / Funny / We
Will Shine / Carry My Load / Lay Me Back / Let 'Em Say What They Will
/ I Can't Take It / Riffin / Rockin' Til The Sun Goed Down
Op
woensdag 6 maart 2013 overleed Alvin Lee in een Spaans ziekenhuis.
Hij werd 68 jaar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten