Midnight Choir | Amsterdam Stranded

De eerste stap vooruit die The Hashbrowns maken, is in 1993 hun naam veranderen in Midnight Choir – ontleend aan Leonard Cohens 'Bird On The Wire'. Daarbij hoort ook een verhuizing van het platteland van Noorwegen naar Oslo. Midnight Choir is een trio – Paal Flaata (zang, gitaar) en de broers Ron Bystrøm Olson (bas, toetsen) en Atle Bystrøm Olsen (gitaar, piano, orgel) – met zeer ambitieuze plannen, die ze ook daadwerkelijk uitvoeren. Hun zelfgetitelde debuutalbum nemen ze in 1995 op in een schuur nabij Luckenbach, Texas, de opvolger Olsen's Lot in Seattle, Washington met Walkabout Chris Eckman als producer. De beide albums worden goud in Noorwegen, maar de ambities van het drummerloze trio reiken verder. Daarvoor reist de band met producer Chris Eckman, engineer Phil Brown (Talk Talk, Roxy Music) en Walkabouts-drumster Terri Moeller af naar Lissabon, Portugal. Multi-instrumentalist Atle Bystrøm, die door het leven gaat als Al DeLoner, heeft tijdens een verblijf in Engeland een serie nieuwe songs geschreven die in Estudios Valentim de Carvalho gedurende februari en maart van 1998 worden vastgelegd. Datzelfde jaar nog komt Amsterdam Stranded uit in Noorwegen en een jaar later in Europa door een distributiedeal met Glitterhouse Records. Midnight Choir overschrijdt letterlijk en figuurlijk zijn grenzen, want ook muzikaal heeft de band een enorme groei doorgemaakt: Amsterdam Stranded is een meeslepende en sublieme plaat. De band wendt de bloedrode romantiek van iconen als Leonard Cohen, Scott Walker en Nick Cave aan om in negen epische, adembenemende songs zijn muzikale grandeur te etaleren. Verstilde piano-intro's, akoestische pathos en vervreemdende elektronische effecten beheersen de sfeer op Amsterdam Stranded, al verlenen de strijkers van het Orquestra de Camara de fantastische songs 'Mercy Of Maria' en 'Muddy River Of Loneliness' een goddelijke grootsheid. De arrangementen zijn van een meesterlijke hand en zowel DeLoners spel op piano en gitaar als Flaata's stemgeluid is superieur. Paul Flaata's stem bezit een godvergeten zeggingskracht, die beklemmende, in mineur getoonzette songs als 'Harbor Hope', 'Amsterdam Stranded' en het ultiem melancholieke 'Bayview (Time Ain't No Friend)' naar immense hoogten stuwt. 'October 8' en 'Dear Friend' laten de rockkant van Midnight Choir tot uiting komen in het spannende, heavy gitaarspel van De Loner; 'Finest Hour' sluit het album passend af met een hartverscheurende mondharmonica-solo en het geluid van een Hammond die uiteindelijk oplost in het niets, en er slechts stilte rest. Amsterdam Stranded is een in marmer uitgehouwen meesterwerk. In Noorwegen wint de band een Grammy met het album, in Europa zijn de recensies lyrisch. De twee opvolgers, Unsung Heroine (2000) en Waiting For The Bricks To Fall (2003) zijn van vergelijkbare schoonheid en niveau, maar de wrijving tussen Flaata en DeLoner doet Midnight Choir in 2004 uiteenvallen; een schitterend oeuvre achterlatend.
Harbor Hope / October 8 / Mercy Of Maria / Amsterdam Stranded / And The Rain Redoubled In Violence / Muddy River Of Loneliness / Death's Threshold Step #2/The Train / Dear Friend / Bayview (Time Ain't No Friend) / Finest Hour