Mother Earth | The People Tree

Met The People Tree zet Mother Earth vele muziekliefhebbers op het verkeerde been. In de begin jaren negentig staat het Acid Jazz-label garant voor een genre dat funk, disco en jazz vermengt met elektronische dance. Acid jazz is daarmee ook een genre-aanduiding en een duidelijke afbakening ten opzichte van pop en rock. Morther Earths debuut, Stoned Woman, past met zijn gesampelde grooves dan ook prima binnen de hippe Acid Jazz-familie. Dat is echter totaal anders op Mother Earth’s tweede, The People Tree. Bij het Acid Jazz zijn ze totaal verslingerd geraakt aan het Hammond orgel, althans dat geldt voor labelbaas Eddie Piller. Het evangelie is aldaar gebracht door James Taylor, organist extraordinair en de Cor Steijn van de neo-garage. Het is die Hammond-sound die in zo’n extreme mate overheerst op The People Tree. Verantwoordelijk daarvoor is Bryn Barklam, die al die machtige rollende klanken uit zijn orgel tovert. Het muzikale brein van Mother Earth is echter zanger, sologitarist en componist Matt Deighton, met zijn hangsnor en lange haar een reïncarnatie van de jaren zeventig rockhelden. Het duo wordt geassisteerd door het funky basspel van Neil Corcoran en de droog tikkende drums van Chris White. Althans, dat is de groovende rocksound die Mother Earth onder productionele regie van Piller neerzet op The People Tree. De Britten grijpen met hun retro-geluid volledig terug op de swingende rock van The Small Faces en het folky terug-naar-de-natuur-geluid van Caravan en Traffic. Barklams toetsen en Deightons stem roepen dan ook meer dan eens Steve Winwoods karakteristieke geluid op voor het geestesoog, hetgeen op fraaie wijze tot uitdrukking komt in de intense ballad ‘Jesse’ en de soulvolle rocker ‘Find It’. ‘Dragster’ is opzwepende soulrock en hier springt de Lenny Kravitz-vergelijking in gedachten; in die zin dat zowel Mother Earth als Kravitz hebben geput uit dezelfde bron van psychedelische soul. Onmiskenbaar is ook – als een schakel tussen de jaren zeventig en de jaren negentig – de invloed van modfather Paul Weller, die dan ook een gastrol vervult. De hoofdrollen zijn echter weggelegd voor het ongekend sfeervolle spel van Barklam – op Fender Rhodes, Hammond, piano en mellotron – en de zang en de geweldige composities van Matt Deighton. Zijn klasse gitaarspel etaleert hij trouwens ruimhartig in de Santana-achtige latinrock van ‘Warlocks Of The Mind Part 1’; in de prachtige bluesy gitaarsolo van ‘Time Of The Future’; en in de gierende feedback van de finale van ‘Saturation 70’. Het moge duidelijk zijn; The People Tree is een collectie uitbundige en groovende rocksongs die een massa sfeer ademen. Weliswaar heeft The People Tree een overduidelijk retro-karakter, maar dwars tegen alle trends in is The People Tree een unieke plaat, die bovendien van grote klasse is.
Institution Man / Jesse / Stardust Bubblegum / Mister Freedom / Warlocks Of The Mind Part 1 / Dragster / Find It In The End / The People Tree / Apple Green / Time Of The Future / Saturation 70 / Illusions / Warlocks Of The Minds Part 2 / A Trip Down Brian Lane