The Moffs | Labyrinth

Eerst is daar in 1985 de single ‘Another Day In The Sun’, een waanzinnige mix van Neil Young-gitaren en zweverige psychedelica. Wie zijn deze volslagen onbekende Moffs dat ze met zo’n uitgebalanceerd meesterwerkje debuteren? Een jaar later komt het antwoord in de vorm van een mini-lp, het zelfgetitelde The Moffs. En met het verschijnen van dit superieure staaltje neo-psychedelica wordt duidelijk wie The Moffs zijn: vier jonge muzikanten uit Sydney, Australië, onder wie zanger, componist en bandleider Tom Kazas. Op grond van de vijf nummers tellende mini-lp wordt duidelijk waar The Moffs hun inspiratie vandaan halen: van de psychedelica van Pink Floyd en de progrock van King Crimsons debuutplaat. Vier twintigers die zich onderdompelen in de muzikale geneugten van de sixties: windorgel, tapevertraging, vervormde Farfissa’s, hallucinerende gitaarsolo’s en jawel, de massieve sound van de mellotron. Optreden doet de band vooralsnog alleen maar in de binnenstad van Sydney maar de berichten sijpelen al snel naar buiten dat dit ware happenings zijn, compleet met een waanzinnige lichtshow en een publiek dat in kleermakerszit weg zweeft op de geestverruimende klanken van de Moffs-muziek. In een nieuwe bezetting, The Moffs bestaan dan uit Tom Kazas (zang, gitaren, mellotron), Scott Barnes (Hammond, piano, synthesizer), Andrew Byrnes (drums, tamboerijn) en David Byrnes (bas, zang), neemt de band in februari 1988 het volwaardige debuutalbum op in Studios 301 in thuishaven Sydney. Voor de albumrelease komt op single nog het uit 1986 daterende ‘Flowers’ uit, maar in de zomer van 1988 verschijnt dan het lp-debuut Labyrinth. The Moffs borduren voort op de met de mini-lp ingeslagen weg, maar het perspectief is verschoven naar het begin van de jaren zeventig, een periode waarin de Britse rural progressive hoogtij viert. Sfeervolle melodieuze rock, fantasierijke composities van vijf minuten en meer en een open, organische sound waarin elektrische gitaar, Hammond, synthesizer en mellotron centraal staan zijn aldus de ingrediënten van Labyrinth. Gedragen op een warme zomerbries zweven overweldigende songs als ‘The Grazing Eyes’, ‘Desert Sun’ en ‘Who’ll Point You’ hoog de ijle lucht in, in de richting van de zon. Warmbloedig, panoramisch en uitgevoerd in de mooiste kleuren klinken ook uitgesponnen tracks als de instrumental ‘Stealing Cake’ en het mede door oboe en tablas oriëntaals getinte ‘Tapestry’. Maar de hoogste vlucht – op Daedalus’ vleugels – en de zachtste landing ondergaan The Moffs in de kristallijnen opener ‘Touch The Ground’, waarin gitaren, toetsen en het gedragen stemgeluid van Tom Kazas volmaakt samensmelten. Dit alles tezamen maakt van Labyrinth een neo-hippieklassieker, zo dit genre bestaat. In 1988 is de pastorale pracht van de Moffs-muziek in ieder geval een anachronisme. Dat schijnt Tom Kazas ook te beseffen, als hij niet lang na de release van het debuutalbum The Moffs opheft. Twee singles, een mini-lp en een album is de bescheiden nalatenschap, en hoewel aan het zicht onttrokken, geeft dit wel toegang tot een adembenemend en toverachtig muzikaal wonderland.
Touch The Ground / Tapestry / Surprised / The Grazing Eyes / Desert Sun / Always A-Flame / Stealing Cake / Who’ll Point You