De korte versie van deze recensie is dat het tweede album van Fleet Foxes wederom een waarlijk schitterende plaat is. Dat u dat alvast weet. De langere versie is de volgende. Het debuut uit 2008 verraste vriend en vijand: hier was een jonge band aan het werk, onder leiding van de 22-jarige Robin Pecknold, die het beste van vroeger verenigde met de vereisten van moderne indiepop. Miljoenen cd's gingen wereldwijd over de toonbank, maar hoe volg je zo'n plaat op? Door simpelweg een even schitterende plaat te produceren, die muzikaal nét even dieper graaft. Fleet Foxes heeft op Helplessness Blues zijn instrumentarium dan ook uitgebreid naar klarinet, vibrafoon, citer, pedal steel en Moog. Fleet Foxes is daarmee een band, een orkest als het ware, die een rijk caleidoscopisch geluid voortbrengt; een geluid akoestisch, pastoraal en puur transparant. Pecknold voorziet dit muzikale kader van evocatieve composities die zowel Van Morrisons Astral Weeks als Crosby, Stills & Nash' zelfgetitelde debuut transcederen. Zinderend van spanning en rustiek ademend zijn dan ook fantastische folkrocksongs als The Plains/Bitter Dancer, Sim Sala Bim, Helplessness Blues, en Lorelai. De akoestische instrumental The Cascades is een fraai pareltje; The Shrine/An Argument bezit een fraai coda met een uitbundige saxofoonsolo; en afsluiter Grown Ocean vat dit tweede Fleet Foxes-album samen in een zinderend prachtlied dat is voorzien van de karakteristieke gestapelde vocalen. Helplessness Blues, verpakt in een zeer fraai hoesje, is een bijzonder geslaagde opvolger van het zelfgetitelde debuut – en is dus simpelweg het tweede meesterwerk op rij.Montezuma / Bedouin Dress / Sim Sala Bim / Battery Kinzie / The Plains/Bitter Dancer / Helplessness Blues / The Cascades / Lorelai / Someone You'd Admire / The Shrine/An Argument / Blue Spotted Tail / Grown Ocean
Geen opmerkingen:
Een reactie posten