The Sound | From The Lion’s Mouth

Van pure punk naar atmosferische postpunk, Adrian Borland maakte die transformatie door. Van The Londense punkband The Outsiders naar de doemrock van The Sound. Van nietsontziende kritiek op alles en iedereen tot zelfreflectie, de wereld verinnerlijkt. Met jeugdvriend en bassist Graham Green richt Borland in 1979 The Sound op. Bij hen voegen zich drummer Michael Dudley en toetseniste Bi Marshall, en met zijn vieren nemen ze in de Elephant Studios voor 700 pond hun debuut Jeopardy op. Borland en Green hebben ook nog inspiratie voor een duo-project: Second Layer. Onder die naam neemt het tweetal de elektronische lp World Of Rubber op. De furieuze postpunk van Jeopardy kan, in tegenstelling tot in Engeland, in Nederland op een warm onthaal rekenen. Het lijkt erop of – direct al – de muziekliefhebbers in Nederland Borland en co. in het hart sluiten. In Engeland ligt dat wat lastiger; de getroebleerde en naar corpulentie neigende Borland is geen frontman met good looks, zoals Bono of Ian McCullough van labelgenoten Echo And The Bunnymen. Korova ziet toch voldoende in The Sound om ze de Rockfield-studio’s in te sturen met Hugh Jones – die daar dan net Echo And The Bunnymens Heaven Up Here heeft opgenomen. Bi Marshall heeft dan wegens incompetentie het veld geruimd en is vervanger door Max Mayers. Hij is het die verantwoordelijk is voor de dikke klanktapijten die een bepalende rol vervullen op From The Lion’s Mouth. Met een afbeelding op de hoes van Britons Riviere’s schilderij Daniël in de Leeuwenkuil is From The Lion’s Mouth Borlands trotsering van lamlendigheid, desinteresse en machteloosheid. I’m a willing victim of circumstance, heet het dan ook in ‘The Fire’. From The Lion’s Mouth past met zijn tribal drums, open gitaarakkoorden en majestueuze toetsengordijnen geheel in de tijdgeest van Joy Division, Echo And The Bunnymen en Comsat Angels. De atmosferische doemrock – pál op de tijdgeest – komt ten volle tot uiting in barokke en weelderige songs als ‘Winning’, ‘Posession’ en de single ‘Sense Of Purpose’. Zwaar als kokend lood, maar toch steeds hoopvol gestemd, is Borlands zielenpijn voelbaar in ‘Silent Air’ – You showed me that silence / Can speak louder than words – ‘Fatal Flaw’ en de grande finale van ‘New Dark Age’ – een aanklacht tegen de lafheid van de politiek: And from the safest places / Come the bravest words. Adrian Borland zocht zelf die veilige plaatsen niet op; door gebrek aan succes in eigen land en gespleten door schizofrenie springt Adrian Borland uiteindelijk, op 26 april 1999, voor de trein. Adrian Borland is gestorven met de onrverteerbare gedachte dat From The Lion’s Mouth in zijn eigen tijd niet gezien werd als het meesterwerk wat het is, wat het was en wat het altijd geweest is.
Winning / Sense Of Purpose / Contact The Fact / Skeletons / Judgement / Fatal Flaw / Possession / The Fire / Silent Air / New Dark Age