Hoewel
Mark Lanegan door zijn karakteristieke gruizige stemgeluid een altijd
uit duizenden herkenbare sound heeft, is zijn solowerk – vanaf The
Winding Sheet in
1990 – toch bijzonder gevarieerd van aard. Solo putte Lanegan
enerzijds vooral uit de elektrische blues, getuige Field
Songs (2001)
en de
cover-albums I'll
Take
Care Of You (1990)
en Imitations
(2013).
En anderzijds uit grunge en jaren negentig gitaarrock, zoals
bijvoorbeeld Bubblegum
(2004).
Duister en doomy was Lanegans rock echter altijd. Verrassend en in
zekere zin avontuurlijk is op Phantom
Radio
dan ook Mark Lanegans hang naar de Britse postpunk en doemmuziek van
de begin jaren tachtig. Ofschoon Phantom
Radio
aftrapt
met een meeslepende gitaarsong (Harvest Home) die zomaar afkomstig
had kunnen zijn van Screaming Trees' zwanenzang Dust
(1996),
zijn het toch Lanegans jeugdige inspiratiebronnen die op Phantom
Radio de boventoon voeren. Lanegan neemt de luisteraar aldus mee op
een fascinerende trip naar de post-industriële dreiging van Echo
& The Bunnymen, The Cure, The Sound en The Sisters Of Mercy; naar
het atmosferische geluid van reverb-gitaren, ijle toetsen en soms
mechanische ritmes. Lanegans composities zijn daarbij opvallend
sterk; arrangementen en instrumentatie voortreffelijk. Van ingetogen
– de met harmonium opgetuigde murderballad Judgement Time – via
de pulserende synths van Seventh Day naar majesteitelijke wave-songs
als Floor Of The Ocean en The Killing Season, om dan af te sluiten
met Death Trip To Tulsa, een schurende, duistere, ja typische
Lanegan-song. Mark Lanegan verbindt op Phantom Radio op bevlogen
wijze sepia getinte folkblues met atmosferische postpunk, met als
resultaat een album dat een schitterende, blinkende parel in Lanegans
kroon is.
Harvest
Home / Judgement Time / Floor Of The Ocean / The Killing Season /
Seventh Day / I Am The Wolf / Torn Red Heart / Waltzing In Blue / The
Wild People / Death Trip To Tulsa
Dry
Iced / No Bells On Sunday / Sad Lover / Jonas Pap / Smokestack Magic
Geen opmerkingen:
Een reactie posten