Rockodyssee: 2023

dinsdag 18 juli 2023

Little Big Horn | Little Big Horn

Weer zo’n onbekend gebleven Britse band, van wie hun album niet in het thuisland werd uitbracht, maar – in dit geval – in Duitsland. Little Big Horn brak dan ook nergens door, en eerder was dat onder de naam Wild Silk ook al niet gelukt. Onder de vleugels van de Amerikaanse producer Shel Talmy – succesvol al met The Who en The Kinks – komen er, onsuccesvolle, singles uit in Amerika. Als de jaren zestig overgaan in de jaren zeventig verruilt Wild Slik niet alleen hun pop- en soulmuziek voor een meer Westcoast-georiënteerde sound, maar krijgen ook een verplichte naamswijziging opgelegd: Little Big Horn – een duidelijke verwijzing naar Amerika.

De diverse opnamen in de studio, steevast vergezeld van valse managementbeloften, leidt in 1970 tot de eerste – controversiële – single, in Engeland uitgebracht op Polydor Records, in Amerika op Fantasy Records: ‘Another Man’s Song’, met de tekst His name was Jesus Christ / That probably rings a bell / He said: All good people will go to heaven / And the others will go to hell. Het is, o wonder, geen succes en het beloofde en reeds opgenomen album wordt op de lange baan geschoven. En dan doen frustraties en muzikale meningsverschillen Little Big Horn al eind 1970 uiteenvallen.

Dan brengt het Talmy-consortium de Little Big Horn-plaat onder bij het Duitse Bellaphon-label, dat in 1971 het album Little Big Horn uitbrengt – en wat de bandleden dus zo’n kleine veertig jaar niet hebben geweten.

De opener is een cover van The Lovin’ Spoonful, het lekker à la Moby Grapes ‘Hey Grandma’ rockende ‘Good Time Music’ en dan volgen er fraaie songs geïnspireerd door inderdaad Moby Grape, maar ook door The Byrds ,The Band en Britten als Badfinger en The Marmalade. Little Big Horn wisselt meer Amerikaanse countrified songs als ‘Getting It Together’, ‘I Wish I Had the Words’ en ‘Isn’t It Strange’ af met die van de Engelse variant: ‘Something Good’ en ‘Ain’t No Harm’, maar over het geheel gezien: altijd scherpe gitaren, een warme elektrische piano en geweldige samenzang. Het resultaat is een sterk begin-jaren-70-album dat keihard door de scheuren van de tijd is gevallen: wie kent nu Little Big Horn?

Gepubliceerd in Platenblad nr. 276

woensdag 14 juni 2023

Uni Boys - Do It All Next Week

De Uni Boys ogen als lekker verveelde punky boys. Puberale jongetjes uit de lamlendige suburbs, die het bij hun gescheiden ouders niet kunnen vinden en misschien wel daarom een bandje beginnen: it’s a teenage wasteland. Onze jeugdige vrienden van de Uni Boys starten onder deze omstandigheden dus in Aliso Viejo, Californië hun band – en komen onder contract bij het Curation Records-label van Brent Rademaker, bekend van The Beachwood Sparks.

De Uni Boys passen perfect op dit retro-poplabel, want hun muziek is dat van onvervalste seventies powerpop: The Cars, The Romantics, The Knack, 20/20. Maar ook: The New York Dolls, Milk ’N’ Cookies en de Ramones. En dus handelen de liedjes op hun debuutplaat Do It All Next Week over coolness, highschool-verliefdheden, pretty girls, ultieme verveling en drank en drugs. Ultieme teenage-bezigheden dus: de meisjes zijn vooral druk met de jongens (denken zij), zoals in de catchy opener ‘You Worry About Me’ De Uni Boys borduren daar op energieke en tegelijk naïeve wijze op voort in aanstekelijke liedjes als ‘On Your Lovin’ Mind’, ‘Long Time No See’, ‘One More Night’, het maar liefst met een soort van gitaarsolo versierde ‘Hypocrite’ en het stroperige maar fijne ‘Caroline Kills’. Een poging tot heavy rock – zoals de Ramones dat ook steevast probeerden – met ‘You in My Heart’ en ‘I Wanna Rock You’ slaagt op alle fronten: heerlijke bubblegum heavy powerpop.

Met de Uni Boys is de jaren zeventig powerpop helemaal terug. Schitterende hoes overigens ook: verveelde pubers in spijkerjasjes, fel belicht. We spijkeren de hoes aan de muur.

Als je hield van singles als ‘My Sharona’, ‘Rock ’n’ Roll High School’, ‘My Best Friend’s Girl’, ‘What I Like About You’ of ‘Back of My Hand’, dan is Do It All Week zo’n beetje veertig jaar later het album waar je naar uitkeek. Do It All Week is dan jouw album.

zondag 11 juni 2023

Butch Walker | As... Glenn

Maar liefst twintig jaar na zijn debuutplaat raakt Butch Walker de jackpot midscheeps met het geweldige, knipogende, stevig naar de seventies hengelende As… Glenn. Bradley Glenn ‘Butch’ Walker komt oorspronkelijk uit Georgia en met Marvelous 3, geformeerd in Atlanta, timmert hij vanaf 1997 stevig aan de weg. Walker en zijn muzikale vrinden zijn dan allang neergestreken in Los Angeles, Californië en het is vanuit daar dat Butch Walker zijn solocarrière start. En die is gebaseerd op melodieuze maar tegelijkertijd stevige powerpop. Daarin brengt Walker nu verandering aan door toevoeging van een seventies retrosound: zwierig pianospel, ouderwetse gitaarsolo’s, achtergrondkoortjes en een hoog radio-gehalte. As… Glenn., Walkers tiende studio-album, is zijn beste.

Walker neemt op As… Glenn een alter ego aan: Glenn, een cowboy in een glitterpak en oogmake-up die optreedt in een soort van nachtclub, de State Line Lounge. De plaat opent dan ook met geroezemoes: ‘The Band Takes the Stage’. Daarna volgt gelijk al een hoogtepunt: ‘Leather Weather (Mr. and Mrs. Understanding)’, waarbij Walkers band (Aaron Embry op piano, orgel en synthesizers; Whynot Jansveld op bas; en Mark Stepro op drums) versterking krijgt van de harmoniezang van The Watsons Twins en een gitaarsolo van Sadler Vaden. In het volgende nummer, ‘Roll Away (Like A Stone)’ is het wat dat betreft de beurt respectievelijk aan singer-songwriter Elizabeth Cook en Aaron Lee Tasjan met prachtig ouderwets gitaarwerk. Vervolgens rijgen de fraaie, rijk verzorgde liedjes zich aaneen: ‘Avalanche’, ‘State-Line Fireworks’ en ‘Slow Leak’. Dat gaat op kant 2 door met ‘Tell Me I’m Pretty (Bethamphetamine Pt 2)’, dat een openingsriff heeft gelijkend op The Who’s ‘Won’t Get Fooled Again’. Verder horen we invloeden terug van The Eagles, Andrew Gold, Todd Rundgren en Jackson Browne, de laatste expliciet in de fantastische Westcoast-ballad ‘Don’t Let It Weigh Heavy on Your Heart’ – compleet met een direct tot David Lindley (R.I.P. 2023) te herleiden gitaarsolo. Schitterend, evenzeer als de ballads ‘Holy Water Hangover’ en ‘Lean on To Me’.

Glenn and friends hebben in die fictieve State-Line Lounge een soort van monumentje opgericht voor de seventies SoCal popmuziek. As… Glenn is zowel een eerbetoon daaraan als een ja, een monument voor zichzelf: Butch Walkers meesterwerk?

The Lemon Twigs (2023)

Met The Lemon Twigs betreden we onmiskenbaar het rijk van de jaren zeventig popmuziek. Dat van Elton John, The Bee Gees, Todd Rundgren en Hall & Oates. Of dat van de hemelse beatleske pop van Ronnie D’Addario. En dat is niet zo gek, want The Lemon Twigs zijn de broertjes Brian en Michael D’Addario, afkomstig van Long Island, New York, die dus nadrukkelijk in de voetsporen treden van hun vader. Popmuziek is de broers met de paplepel ingegoten en dat vindt zijn voorlopige hoogtepunt in Everything Harmony, in 2023 alweer de vierde plaat van de youngsters, die hun debuut op hun zeventiende, respectievelijk negentiende uitbrachten. En alles doen ze zelf: componeren, zingen, gitaar, toetsen, bas en drums. Met alles dat, is Everything Harmony dus rijkelijk gevuld.

Begiftigd met fraaie falsetstemmen zingen de broertje de sterren van de hemel in liedjes als ‘In My Head’, ‘Corner of My Eye’, ‘Any Time of Day’ en ‘Ghost Run Free’. Nog fijner wordt het als zij daar even afstand van nemen en Byrdsy jingle-jangle-pop omarmen, wat aldus resulteert in het fenomenale ‘What You Were Doing’ – dat herinnert aan Teenage Fanclubs klassieker ‘The Concept’ – en het even sterke, maar iets melancholiekere ‘Every Day Is the Worst Day of My Life’. Dan zijn ‘What Happens To A Heart’ en ‘Born To Be Lonely’ opgetuigd met weemoedige strijkersarrangementen en ‘I Don’t Belong To Me’ en ‘Still It’s Not Enough’ opgetrokken uit schitterende meerstemmige zang.

Samenvattend: anno 2023 is Everything Harmony een meer dan voortreffelijke retro-popplaat.