donderdag 24 maart 2016

James Thomson | Cold Moon


Alles aan James Thomson ademt americana, althans op zijn tweede plaat Cold Moon: muziek, foto’s, teksten en sfeer. Alleen, James Thomson komt uit Newcastle, New South Wales, Australië. Nu heeft de Australische outback veel gemeen met het Amerikaanse Westen, maar toch ging Thomson in de Amerikaanse desert en The Deep South op zoek naar inspiratie. Hij reisde een winter doelloos rond, zoog zichzelf vol en dook vervolgens met zijn band de Australische studio in.
James Thomson debuteerde in 2012 met het zelfgetitelde album. Hierop is een nog jonge singer-songwriter te horen, die in de traditie blijft. Hoe anders is dat op Cold Moon. Het geluid is rijker, dieper; de traditionalist maakt plaats voor de outlaw renegaat. In de zang is de countryblues-benadering, droog, onopgesmukt, á la Townes Van Zandt nog wel waar waar te nemen zoals in de magnifieke opener, de titelsong: ‘Cold Moon’. Maar Thomson zoekt ook de countrysoul van het Diepe Zuiden en de verlaten backroads op. Een zoemend orgel en laidback gitaarlicks refereren dan ook bijna rechtstreeks aan The Band, Bobby Charles en J.J. Cale, waardoor ‘How Long’ een stroperige, zwoele backpoarch song wordt en ‘Crooked Smile’ heerlijk achterover leunt. ‘Can’t Go Home’ is bijna een talkingblues, ‘Heartless’ sleept en trekt en ‘Just For Tonight’ grijpt bij de kladden. James Thomson weet gewoon in alle situaties en hoedanigheden de juiste snaar te raken, wat dus een machtig album oplevert. Gezien de huidige onbekendheid van James Thomson zou Cold Moon in de toekomst best wel eens beschouwd kunnen worden als een americana-klassieker. We zullen het zien.

Cold Moon / Time Is Ticking / Highway Nights (I Wanna Be) / How Long / I Don’t Mind / Crooked Smile / Red Dirt / Can’t Go Home This Way / Going Away Party / Heartless / Just For Tonight / Runaway Heart

Geen opmerkingen:

Een reactie posten