Bij verschijnen van Lighthouse in 2010 is het 43 jaar geleden dat ze als zangeres debuteerde bij The Cowsills, een popgroep bestaande uit louters broers en die grossierde in talloze bubblegum-hits. In de jaren negentig kwamen we haar, samen met haar toenmalige echtgenoot Peter Holsapple en Bangles-gitariste Vicki Peterson, tegen in The Continental Drifters. Susan Cowsill, over haar hebben we het, vestigde zich in New Orleans, Louisiana en het is deze stad en de ramp die zich daar voltrok die haar inspireerde tot Lighthouse. Cowsill verloor door Katrina niet alleen haar persoonlijke bezittingen, maar ook haar broer Barry, terwijl broer Billy bijna gelijktijdig in Canada overleed. Lighthouse is daardoor een album geworden dat is aangedreven door persoonlijke teksten en dat emotioneel diep gaat. Gedreven rockers en intense ballads, op een fundament van stekelige elektrische en rinkelende akoestische gitaren, Hammond, piano en strijkers; Susan Cowsill loodst ons langs een collectie schitterende americana-songs - met daartussen een cover van Jimmy Webbs/Glen Campbells ‘Galveston’. Lighthouse staat dan ook geheel in het teken van verdriet en verlies, maar bezingt tevens de liefde voor The Big Easy, zoals in ‘Onola':
Oh New Orleans
You will always be my city
I will always be your daughter.
Zonder overenthousiast te willen zijn, maar toch: Lighthouse is Susan Cowsills Car Wheels On A Gravel Road.
‘Dragon Flys’ | ‘Avenue of the Indians’ | ‘Sweet Bitter End’ | ‘You and Me Baby’ | ‘River of Love’ | ‘Could This Be Home’ | ‘Lighthouse’ | ‘The Way That It Goes’ | ‘’Onola’ | ‘Galveston’ | ‘Real Life’ | ‘Crescent City Sneaux’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten