Opgericht door studenten aan Technische Hogeschool van Delft wordt Alquin vaak gezien als de studentikoze, intellectuele afdeling van de Nederpop. Het is waar dat Alquin aanvankelijk naam maakt met complexe, jazzy, voornamelijk instrumentale muziek, maar de groei van de band laat een fascinerende ontwikkeling zien naar transparante symfonische rock. Maar dat gebeurt pas in 1974, drie jaar nadat Ferdinand Bakker (gitaar, piano), Job Tarenskeen (zang, saxofoon), Dick Franssen (toetsen) en Ronald Ottenhof (dwarsfluit, saxofoon) Treshold Fear oprichten, welke naam gewijzigd wordt in Alquin – naar de repetitieruimte van de band in het Alcuinklooster. Drummer is dan Paul Westrate en bassist Hein Mars. De band wint in Nederland aan populariteit na de albums Marks (1972) en het in Engeland opgenomen The Mountain Queen (1973), en een optreden op Pinkpop. Ook gaat Alquin op tournee door het buitenland als voorprogramma van Golden Earring en The Who. Maar Alquin ondergaat een metamorfose als in 1974 Michel van Dijk leadzanger wordt en de progrock van de begin jaren zeventig wijkt voor een meer directe rockbenadering.Dat blijkt uit het derde album, Nobody Can Wait Forever, dat in december 1974 in de Rockfield Studios in Wales wordt opgenomen met producer Rodger Bain. De gedragen, symfonische albumopener 'New Guinea Sunrise' zet de toon voor een melodieus en atmosferisch album – gestoken is in een klaphoes met daarop afgebeeld het treinstation van Haarlem en waarvan de titel verwijst naar het vertrek van drummer Paul Westrate. Hij wordt halverwege de opnamen vervangen door saxofonist Tarenskeen. Melodieus en transparant klinken de lange albumtracks 'Stranger', 'Darling Superstar' en 'Revolution's Eve', al blijven symfonische elementen als uitgebreide instrumentale passages en de vloeiende wisselwerking tussen de instrumenten deel uitmaken van het avontuurlijke bandgeluid dat is vormgegeven door componist Ferdinand Bakker. Bakker is voorts een veelzijdig gitarist die met bijtende en lyrische solo's wedijvert met dwarsfluit, tenorsax en Franssens warm rollende Hammond. Met het compact rockende 'Wheelchair Groupie' heeft Alquin een potentiële hitsingle in huis, die helaas niet verder komt dan de tipparade. Nobody Can Wait Forever doet het beter; het album bivakkeert drie maanden in de lp-lijsten en wordt zelfs door de Amerikaanse vestiging van Polydor aldaar uitgebracht. Een Amerikaanse tournee komt echter niet van de grond. Na Best Kept Secret realiseren de Alquin-leden zich dat ze hun grenzen in Nederland bereikt hebben: in 1977 verschijnt het slotakkoord, een verzamelalbum met de veelzeggende titel Crash.
New Guinea Sunrise: a. Sunrise b. Wake Me Up / Mr. Widow / Stranger: a. Stranger b. You Might As Well Fall / Darling Superstar / Farewell, Miss Barcelona / Weelchair Groupie / Revolution's Eve: a. Revolution's Theme b. Nobody Can Wait Forever
Geen opmerkingen:
Een reactie posten