
Airbag brengt het merendeel van de songs van de ep's in heropgenomen en geremixte versies samen op de debuut-cd die in 2009 verschijnt. Identity is dan ook een schitterende staalkaart van Airbags kunnen. In weerwil van de Radiohead-associatie klinkt Airbag minder experimenteel en traditioneler; en lijkt haar inspiratie veeleer te halen uit de atmosferische postpunk van de jaren tachtig en meer nog uit de Wish You Were Here-periode van Pink Floyd. Ruimtelijke, gedragen composities met een onmetelijk zwevend vermogen vullen het wonderlijk melodieuze Identity, dat opengebroken wordt door de sfeervolle instrumental 'Prelude'. In de resterende zeven tracks klieven de sprankelende gitaarnoten als zonnestralen door het wolkendek; elke song raakt de ziel. 'No Escape', 'Safe Like You', 'Steal My Soul' en 'Feeling Less' bezitten wonderschone melodieën, bescheiden, warmbloedige toetsenpartijen en zijn doordrenkt van weemoed. Maar het meest bijzonder is Riss' opzienbare gitaarspel, dat fantastische, beeldende, op trage vleugels wegwiekende gitaarsolo's in de beste David Gilmour-traditie genereert. De epische solo's tillen Identity hoog op en laten deze fenomenale debuutplaat welhaast het aardse ontstijgen. Airbags debuut, dat voor neo-prog door moet gaan, is technocratisch noch ingewikkeld, maar wel transparant, organisch en uitermate melancholiek – dat bewijst het lyrische albumhoogtepunt 'Colours' op imponerende wijze.
Airbag wordt terecht een gouden toekomst voorspeld; een internationale doorbraak is op basis van de kwaliteit van Identity louter een kwestie van tijd.
Prelude / No Escape / Safe Like You / Steal My Soul / Feeling Less / Colours / How I Wanna Be / Sounds That I Hear
Geen opmerkingen:
Een reactie posten