Semisonic | Feeling Strangely Fine

Sinds halverwege de jaren negentig schieten in Amerika de powerpopbands als paddenstoelen uit de grond. De mix van scherpe gitaren, melodieuze zang en vage herinneringen aan de popmuziek van de jaren zestig zorgt voor een grote populariteit bij de kids. Er zijn echter maar weinig bands die zich onderscheiden van de middelmatige bandjes-massa; Semisonic is er één van. Ze scoren in 1998 in Amerika in ieder geval een grote hit met ‘Closing Time’, een aanstekelijk poprocknummer dat zelfs in Nederland de radio haalt. ‘Closing Time’ is afkomstig van Feeling Strangely Fine, het tweede album van Semisonic. Semisonic komt voort uit Trip Shakespeare, een band uit Minneapolis, Minnesota die in de jaren tachtig startte als garagerockband en een trits interessante platen maakte, met Across The Universe (1990) als fraaie uitschieter. Gebrek aan succes deed Trip Shakespeare uiteen vallen, maar uit de as herees Semisonic, met daarin John Munson (bas, Moog, zang), Jacob Slichter (drums, zang) en Dan Wilson (zang, gitaar, toetsen). Vanuit de 400 Bar in Minneapolis begint de ster van Semisonic steeds helderder te stralen in het Midwesten. De debuut-cd Great Divide is al een mooie plaat, maar is welbeschouwd slechts de bescheiden voorbode van de opvolger, Feeling Strangely Fine. Geproduceerd door Nick Launay en gemixt door zowel Bob Clearmountain als Jack Joseph Puig is Feeling Strangely Fine een welhaast perfecte powerpop-cd met een kristalheldere en ook wel commerciële sound. Het verklaart voor een deel het succes van Semisonic, met daarbij in acht genomen dat het vakmanschap van componist Dan Wilson een fiks aantal parelende popsongs oplevert. Klassieke powerpopsongs als ‘Secret Smile’ en ‘Singing In My Sleep’ worden terecht hits, terwijl mooi opgebouwde liedjes als ‘Made To Last’, ‘DND’ en ‘This Will Be My Year’ bewijzen dat Wilson een vaardige pen van liedjesschrijven heeft. Wilson is bovendien een inventief gitarist die de weeping sound van George Harrison perfect nabootst, zoals in het fraaie ‘Never You Mind’. De songs zijn verrijkt met orgel, piano, ouderwetse synthesizers en een strijkerskwartet, waardoor Feeling Strangely Fine gerust beschouwd mag worden als een van de betere powerpopplaten van de jaren negentig. Dat bewijs wordt in ieder geval geleverd doordat Feeling Strangely Fine in Amerika meer dan een miljoen keer over de toonbank gaat en dat Semisonic, met een zekere vertraging, zelfs in 2001 op Pinkpop geprogrammeerd staat. Dit alles verschaft Feeling Strangely Fine een uitstekende reputatie; die van een klassieke powerpop-cd.

Closing Time / Singing In My Sleep / Made To Last / Never You Mind / Secret Smile / DND / Completely Pleased / This Will Be My Year / All Worked Out / California / She Spreads Her Wings