Achter de de illustere bandnaam The Electric Hippies – hippies zijn niet hip in de jaren negentig – gaat een duo schuil. Steve Balbi en Justin Stanley zijn afkomstig uit Sydney, Australië en vormen uit onvrede met andere bands en projecten een studioproject. Instrumentaal heeft het duo alles in huis: gitaar, bas, drums, toetsen en ook de strijkersarrangementen op het zelfgetitelde album uit 1994 zijn van eigen hand. Vertrekpunt is de sound van The Beatles' White Album, met een hint naar The Dukes Of Statosphear' Psychedelic Psunspot en Jellyfish' Bellybutton. De samenzang is voortreffelijk, evenals Calbi's gitaarspel en Stanleys toetsenpartijenen. De tracks op Electric Hippies zijn complex en weelderig gearrangeerd, al blijven de popliedjes als zodanig overduidelijk herkenbaar. Prachtig melodieus zijn dan ook 'Didn't mean To Make You Cry', 'It's Cool', 'Precious' en ook het neo-psychedelische 'Schizophrenic Terry'. Electric Hippies is een avontuurlijk een complex popalbum, en zal het enige blijven van Stanley en Calbi, want verwarring en drugsverslaving doen The Electric Hippies desintegreren.Didn't Mean To make You Cry / Believe In You / Greedy People / Nothing To Lose / Jonny Courageous / It's Cool / Acid Lady / Schizophrenic Terry / And / My Turn To Cry / Precious / Falling Star / I'm Leaving / I'm Leaving (Reprise)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten