Mallard | In A Different Climate

‘A bunch of quacks’, zo typeert Captain Beefheart de renegaten die in 1974 zijn Magic Band de rug toekeren. Zoot Horn Rollo, Rockette Morton en Ed Marimba nemen hen door de Captain gegeven identiteiten terug, adopteren hun eigen naam en richten een band op: Mallard. Mallard bestaat aanvankelijk uit Bill Harkleroad (gitaar, ex-Zoot Horn Rollo), Mark Boston (bas, ex-Rockette Morton), Art Tripp III (drums, ex-Ed Marimba) en zanger John ‘Drumbo’ French. Maar als French door de kapitein teruggeroepen wordt naar The Magic Band, moet Mallard op zoek naar een nieuwe zanger. Op voorspraak van Winged Eel Fingerling – Elliot Ingber, ex-Magic Band en voorman van The Fraternity Of Men – pikt Mallard in het Las Vegas-circuit de veel oudere Sam Galpin op, een zanger-entertainer die over een rauw Joe Cocker-achtig stemgeluid beschikt. 

Mallard – gefinancierd door Jethro Tull-voorman Ian Anderson – reist af naar Engeland om daar voor Richard Bransons Virgin-label hun eerste album op te nemen. Het debuut Mallard (1975) is een soort springerige countryrock; een Beefheartesk avontuur op de prairie. Maar op de opvolger van een jaar later, In A Different Climate, klinkt er een andere Mallard. De plaats van Art Tripp is ingenomen door George Dragotta en toegevoegd is toetsenist John Thomas. De laatste is met zijn jazzrock-invalshoek een bepalende factor in het gewijzigde Mallard-geluid, evenals de wat gepolijste productie van Robert John ‘Mutt’ Lange, tot dat moment alleen bekend als producer van City Boy. Met de Manor Mobile – een 24-track mobiele studio – nemen Lange en Mallard in het Clearwater Castle in Wales de acht songs van In A Different Climate op. Heeft opener ‘Green Coyote’ nog een losse, Little Feat-achtige groove, de volgende nummers verkennen het terrein van de soulvolle jazzrock. Mede door de uitstekende zang van Galpin worden de albumhoogtepunten gevormd door soepele songs als ‘Your Face On Someone Else’, ‘Harvest’ – met Clovers John McFee op pedal steel – en ‘Mama Squeeze’, met geweldig spel van Thomas op Clavinet en mini-moog. Deze trits is fraai in lijn met de overige tracks: ‘Old Man Gray’, een countryblues waarin Bostons dobro central staat; de funky honkytonk van ‘Texas Weather’; het stuwende, jazzy ‘Big Foot’; en ‘Heartstrings’, een lange instrumental met een ondertoon van jazzrock, een lichte witte funk-toets en fantastisch gitaarspel van Harkleroad. Maar het haalt allemaal niet veel uit: de lp wordt nogal lauw ontvangen, al leidt het in 1977 nog wel tot een optreden in het fameuze Rockpalast. Daarbij: de punkgeneratie staat in de coulissen te wachten, waardoor er in Engeland geen plaats meer lijkt te zijn voor een clubje uit Amerika geëxpatrieerde muzikanten van de oude school. 

Al zou A Bunch Of Quacks wel een goede naam zijn geweest voor een punkband.

Green Coyote / Your Face On Someone Else / Harvest / Mama Squeeze / Heartstrings / Old Man Grey / Texas Weather / Big Foot