Chris Isaak | Silvertone

Tussen de avantgardistische ketelmuziek van Tom Waits, de bluespunk van Nick Cave en de aanstormende gitaarlichting van R.E.M., Hüsker Dü en The Replacements, is daar in 1985 opeens Chris Isaak. Diens debuut Silvertone is een anachronisme; een schaamteloos retroproduct dat onverbloemd knipoogt naar de jaren vijftig van rockabilly, vetkuiven en sleeën met staartvinnen, maar o, wat is dit een heerlijke plaat. Chris Joseph Isaak groeit op in Stockton, Californië, een gemoedelijk dorpje dat regelmatig figureert in Hollywood-movies. Zijn idolen zijn Elvis Presley, Buddy Holly, Roy Orbison en ook John Fogerty, al realiseert Isaak zich dat vooral als hij eind jaren zeventig in Japan studeert: zijn helden worden daar namelijk aanbeden. Van studeren komt niet veel, Isaak houdt zich vooral bezig met zingen in karaoke-bars en met boksen – aan dat laatste dankt hij zijn boksersneus. Terug in Amerika vestigt hij zich in San Francisco, schrijft zijn eigen liedjes en gaat dan op zoek naar een begeleidingsband. Als vaste gitarist vindt hij James Calvin Wisley en komt hij in contact met producer Eric Jacobson. Die helpt hem aan een contract met Warner Bros., al draagt niemand minder dan John Fogerty ook bij door strategisch te roepen dat Isaak een groot talent is. 
Silvertone – vernoemd naar een gitaarmodel – wordt in San Francisco opgenomen met op drums Prairie Prince van The Tubes, Santana-gitarist Chris Solberg op bas, Isaaks sidekick Wisley op vlammende, twangende gitaar en een incidentele bijdrage van saxofonist Pee Wee Ellis. In zijn naar het rockabilly-verleden hengelende liedjes klinkt Isaak bijzonder overtuigend, mede omdat hij zijn kunstige jatwerk lardeert met glinsterende pop en blue-eyed soul. Ultra catchy en gezegend met karrenvrachten hitpotentie zijn dan ook hartverwarmende liedjes als ''Talk To Me', 'Back On Your Side', 'The Lonely Ones' en 'Pretty Girls Don't Cry'. Duister twangend aan de andere kant is 'Voodoo' en stompend 'Gone Ridin'', terwijl Isaak in het filmische en dramatische 'Funeral In The Rain' gelijk een Orbison-ballad mistroostig en droef klinkt. De romantische ziel van Isaak – verpakt in playboy-looks en voorzien van een dromerige blik – drukt een stevige stempel op Silvertone, dat niettemin overdadig melodrama moeiteloos weet te omzeilen. Balancerend op een geslaagde mix van coolness, retro-chic en ijzersterke liedjes, is Silvertone een van de verfrissendste en verrassendste platen van 1985, onderschreven door de telex die vanuit Amerika naar Europa wordt gestuurd: Silvertone is John Fogerty's favorite album of the year. Waarvan akte.

Dancin' / Talk To Me / Livin' For Your Lover / Back On Your Side / Voodoo / Funeral In The Rain / The Lonely Ones / Unhappiness / Tears / Gone Ridin' / Pretty Girls Don't Cry / Western Stars