Glen Campbell | By The Time I Get To Phoenix

Countrypop. Het gladde genre lijkt speciaal te zijn uitgevonden voor Glen Campbell. Diens soepele en zijdeachtige stem in combinatie met soms weeë strijkers en een voorzichtig countryritme heeft vele vrouwenharten sneller doen kloppen. De genreaanduiding is bovendien bij uitstek van toepassing op Glen Campbell omdat hij een cross-over bewerkstelligde tussen pop en country – in de jaren zestig twee strikt gescheiden genres, met in Amerika aparte hitlijsten. Maar Campbell is meer dan dat. Hij duikt steeds weer op in de popgeschiedenis: bij Frank Sinatra, bij Phil Spector, bij The Monkees, bij Sagittarius en hij speelde mee op Pet Sounds. Campbell is een zeer veelzijdig gitarist en in die hoedanigheid maakt hij in de jaren zestig samen met o.a. Carol Kaye, Hal Blaine, Larry Knechtel en Tommy Tedesco deel uit van een groep L.A.-sessiemuzikanten, bekend onder de naam The Wrecking Crew. Campbell weigert in 1965 zelfs het aanbod om toe te treden tot The Beach Boys, nadat hij met hen op tournee was geweest. Capitol, het label van The Beach Boys, biedt Campbell dan een langdurig solocontract aan en begint de good looking Campbell stevig te promoten. Campbell heeft een aantal flinke hits, zowel in de country- als de pophitlijsten. In 1968 gaat Glen Campbell een monsterverband aan met songschrijver Jimmy Webb, wat resulteert in een grote hit met het onwaarschijnlijk fraaie ‘By The Time I Get To Phoenix’. In datzelfde jaar wordt Campbell de presentator van de CBS televisieshow The Glen Campbell Goodtime Hour, waar hij zowel pop- als countryliefhebbers bereikt. By The Time I Get To Phoenix is de gelijknamige lp die dan op de markt komt, met daarop – naast een aantal niemendalletjes – een trits aantrekkelijke liedjes. De countryeske softpop is soms mierzoet, maar Campbells zijdezachte tenor en repertoirekeuze vergoeden veel. Zo zijn Dorsey Burnette’s ‘Hey Little One’ en Bill Andersons ’Bad Seed’ prachtige Campbell-interpretaties en is de licht-orkestrale afsluiter ‘Love Is Lonesome River’ zoet en bitterzoet tegelijk. By The Time I Get To Phoenix zorgt in 1968 voor een stevige commerciële doorbraak voor Glen Campbell, al blijft – naar de latere wereldhit – de Rhinestone Cowboy een typisch Amerikaans fenomeen.

By The Time I Get To Phoenix / Homeward Bound / Tomorrow Never Comes / Cold December (In Your Heart) / My Baby’s Gone / Back In The Race / Hey Little One / Bad Seed / I’ll Be Lucky Someday / You’re Young And You’ll Forget / Love Is A Lonesome River