Cuby & The Blizzards | Groeten uit Grollo

De lp Groeten Uit Grollo is opgenomen in de canon van Drenthe en de boerderij in Grolloo waar Harry Muskee zes jaar lang woonde is een heus museum. Het moge duidelijk zijn: Cuby & The Blizzards is een muzikale legende. Een legende die vooral zijn weerslag vindt in dat unieke bluesdocument, die mijlpaal van ongepolijste plattelandsmuziek: Groeten Uit Grollo. Niettemin wordt begin jaren zestig niet in Grollo – dan nog met een o – maar in Assen de kiem gelegd van Cuby & The Blizzards, als beatnik en jazzfanaat Harry Muskee en rock-'n-rollgitarist Eelco Gelling een pact met de bluesduivel sluiten.

In navolging van Britse bleekneuzen als The Rolling Stones, The Bluesbreakers en The Animals speelt de Assense band, met op bas PTT-elektricien Willy Middel en op drums Dick Beekman, in biljartzalen en cafetaria's hun versie van de countryblues. In 1966 dringt ook tot de rest van Nederland door dat daar in Drenthe, het land van turf, jenever en achterdocht, een bluesband het evangelie predikt van John Lee Hooker, Willy Dixon en Eddie Boyd. Ontworsteld aan het relatieve isolement van de Drentse venen en heidegronden, komt Cuby onder contract bij Phonogram en debuteert datzelfde jaar nog met de langspeler Desolation. Het zijn dan turbulente tijden voor C + B: een Edison voor Desolation, waarop de nieuwe drummer, de 17-jarige Hans Waterman al te horen is, en de komst van een nieuwe pianist: Hermanus Brood. Hij kan gelijk blijven overnachten in de bedstee van Harry Muskee, die dan een boerderij in Grolloo bewoont. Daar repeteert de band voor de opnamen van de tweede lp, die in 1967 verschijnt, ná een chaotische tournee als begeleidingsband van Van Morrison en ná de release van Praise The Blues, een in een dag opgenomen lp met blueslegende Eddie Boyd.

Op Groeten Uit Grollo klinkt C + B in optima forma. In de eerste plaats door de ongepolijste, intense beleving van de countryblues, zoals Eddie Boyds gave The Big Bell', een speelse interpretatie van 'Baby Please Don't Go (Back To New Orleans)' vanwege Muskee's aparte frasering, en een fantastische uitvoering van John Lee Hookers 'King Of The World', met in de hoofdrol een scheurende, rauwe gitaarriff van Gelling. Opener 'Another Day, Another Road', met lekkere pingelpiano van Brood en Eelco Gellings vlammende gitaarspel, wordt de single die de top 20 haalt. Het is een uitstekende compositie van de tandem Muskee/Brood, die niettemin wordt overtroffen door 'Somebody Will Know Someday', een poëtische en tegelijk hartverscheurende treurballad van de hand van Muskee en Gelling die het bluesgenre verre ontstijgt – en aldus een nederklassieker is. Net als Groeten Uit Grollo overigens. Dat klassieke album – opnieuw gelauwerd met een Edison – zal Cuby & The Blizzards niet meer overtreffen, want malheur in de vorm van arrestaties (Brood), depressies (Muskee) en drugsexcessen (Gelling en uiteraard Brood) teisteren de band. In 1968 is C + B nog wel de populairste band van Nederland, maar drugs, lamlendigheid en de vele bezettingswijzigingen krijgen Muskee en Gelling in hun greep.

Een geweldige band blijft Cuby & The Blizzards nog jarenlang, maar de brille van Groeten Uit Grollo, Nederlands beste bluesplaat, blijft voorgoed buiten bereik.

Another Day, Another Road / The Big Bell / Somebody Will Know Someday / So Many Roads / King Of The World / Baby Please Don't Go (Back To New Orleans) / No Shoes / Another Land