Een
contract met Vertigo, lovende kritieken en een debuutalbum dat
geproduceerd is door Black Sabbaths Tony Iommi. De wereld ligt in
1973 open voor Necromandus, maar het zal nog 18 jaar duren voordat
dit album wordt uitgebracht, en wel op een obscuur Zuid-Amerikaans
label onder de titel Quicksand
Dream.
Hoe heeft het zover kunnen komen? In 1968 komen de bandleden bij
elkaar, eerst onder de naam Hot Spring Water, dan Heavy Hand,
vervolgens Taurus en dan in '72 wordt het Necromandus, bestaande uit
Bill Branch (zang), Barry Dunnery (gitaar), Dennis McCarthy (bas) en
Frank Hall (drums). Het kwartet verhuist van Noord Engeland naar
Birmingham, raakt bevriend met Black Sabbath, komt onder de vleugels
van Tony Iommi en krijgt een deal bij het uiterst prestigieuze
Vertigo. In de Londense Morgan Studios wordt met producer Iommi in
februari '73 Necromandus' debuutalbum opgenomen. Het album is kant en
klaar – prefixnummer 6360061 en met een hoesontwerp van Roger Dean
– maar een release laat op zich wachten omdat manager Iommi te druk
is met Sabbath. Vertigo schuift de release verder naar achteren en
laat Necromandus' debuut uiteindelijk op de plank liggen, waar het 18
jaar zal blijven liggen.
Necromandus komt de telurstelling niet te boven; al in het najaar van '73 gaat te band ter ziele. Tot het erfgoed behoort een ijzersterke heavy rockplaat, die weliswaar doom-elementen met Black Sabbath gemeen heeft, maar over het algemeen lichter van toon is. Jazzy passages en akoestische gitaren geven de uitgesponnen songs ruimte en kleur. Het jazzy gitaarspel van Baz Dunnery is ronduit fantastisch – het meest bijzonder de lyrische solo in het uiterst fascinerende 'Gypsy Dancer'. Meer prog dan doom zijn tracks als 'A Black Solitude', 'Homicidal Psychopath', 'Still Born Beauty' en 'Orexis Of Death' van zwaarte ontdaan en inventief ingekleurd zonder aan impact te verliezen. Het debuutalbum van Necromandus is bijzonder indrukwekkend en het is eeuwig zonde dat de band geen release heeft mogen meemaken – het was anders zonder meer tot grootse dingen in staat geweest.
Necromandus komt de telurstelling niet te boven; al in het najaar van '73 gaat te band ter ziele. Tot het erfgoed behoort een ijzersterke heavy rockplaat, die weliswaar doom-elementen met Black Sabbath gemeen heeft, maar over het algemeen lichter van toon is. Jazzy passages en akoestische gitaren geven de uitgesponnen songs ruimte en kleur. Het jazzy gitaarspel van Baz Dunnery is ronduit fantastisch – het meest bijzonder de lyrische solo in het uiterst fascinerende 'Gypsy Dancer'. Meer prog dan doom zijn tracks als 'A Black Solitude', 'Homicidal Psychopath', 'Still Born Beauty' en 'Orexis Of Death' van zwaarte ontdaan en inventief ingekleurd zonder aan impact te verliezen. Het debuutalbum van Necromandus is bijzonder indrukwekkend en het is eeuwig zonde dat de band geen release heeft mogen meemaken – het was anders zonder meer tot grootse dingen in staat geweest.
Mogidisimo
/ Nightjar / A Black Solitude / Homicidal Psychopath / Still Born
Beauty / Gypsy Dancer / Orexis Of Death / Mogidisimo (reprise)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten