Als
Emitt Rhodes in 1970 toe is aan zijn eerste soloplaat heeft hij er al
een muzikantenleven op L.A.’s Sunset Boulevard opzitten. Zat van
het rondzeulen met een drumkit stapte Rhodes uit The Palace Guard en
richtte The Merry-Go-Round op. Als zanger, gitarist en componist was
Rhodes de bepalende factor in één van de hipste bands
van The Strip. The Merry-Go-Round had landelijke hits met het
Beatleske 'Live'
en het prachtige psychedelische 'You’re
A Lovely Woman', maar kon zich
uiteindelijk niet ontworstelen aan de greep van platenmaatschappij
A&M, die met de groep hun eerste rockband binnenhaalde. Na de
opnamen voor wat de tweede lp had moeten worden werd The
Merry-Go-Round bij het grof vuil gezet. De teleurstelling was groot,
Rhodes trok zich gedesillisioneerd terug in zijn huisstudio –
uitgerust met een viersporen bandrecorder – in Hawthorne, een
buitenwijk van Los Angeles. Emitt Rhodes sloot de deur achter zich en
ging experimenteren.
Tegen
de tijd dat hij een hele plaatkant had opgenomen tekende hij een
contract voor meerdere lp’s – sterker nog; voor twee platen per
jaar – met ABC/Dunhill, een thuishaven voor singer-songwriters en
folkrockbands. Na de voltooide thuisopnamen werden de tapes gemixt
door Keith Olsen en Curt Boettcher, bekend van Sagitarius en The
Millennium. Het spreekt voor zich dat Olsen en Boettcher de nadruk
legden op de complexe vocale harmonieën die Rhodes soms vijf tot
zes maal dubbelde. En net als de zangpartijen zijn de instrumenten,
alle bespeeld door Rhodes, laag voor laag opgebouwd.
Emitt
Rhodes is een muzikant van het breekbare soort. Snel uit het lood
geslagen, levend zonder illusies en een zwak voor drugs. Geïsoleerd
in zijn garage en huisstudio sloot hij vriendschap met zijn
instrumenten en bandrecorder. Het resultaat van deze vrijage is het
gelijknamige Emitt Rhodes
dat bevolkt wordt door ongepolijste, fragiele en wonderschone
liedjes. Emitt Rhodes bewijst alle aspecten van het songschrijven én
arrangeren onder de knie te hebben. Kale liedjes, slechts versierd
met piano en gitaar, georkestreerde en van fuzz-gitaar voorziene
pareltjes, Rhodes etaleert zijn muzikale talenten en voegt daar zijn
meermalen gedubbelde zijden stem aan toe. 'Long
Time No See' is
een van de voorbeelden van de complexe simpelheid die op Emitt
Rhodes breed wordt uitgemeten –
inclusief het psychedelische gitaarwerk. 'Live
Till You' Die is
een catchy popsong met een gratuite filosofische tekst die in het
muziekgeheugen wordt gebrand. En dat geldt voor het merendeel van de
hoogwaardige composities die voortkomen uit eerlijke en nijvere
huisvlijt. Die do-it-yourself houding plaatst Emitt Rhodes naast een
studiowizzard als Todd Rundgren en levert hem de bijnaam The American
McCartney op. Op basis van de schoonheid en zeggingskracht van de
piano-aangedreven ballads en de melodieuze powerpopsongs is die
reputatie – ook al is dat slechts in kleine kring bekend – zeer
verdiend. Met zijn solodebuut leverde Emitt Rhodes een, wellicht
marginaal, kunstwerk af; Emmitt Rhodes,
met zijn twaalf breekbare en harmonieuze popsongs, is daarmee een
klassiek debuut.
De
langlopende platendeal met Dunhill kreeg Emitt Rhodes in een
knellende greep. De snelheid waarmee de volgende plaat moest worden
geproduceerd had een negatief effect op Rhodes. Mirror is een
waardige opvolger van het debuut, maar het daarop volgende Farewell
To Paradise is een mediocre en incoherente plaat. De druk van
Dunhill en Rhodes’ heftige drugsgebruik veroorzaken een mentale
inzinking en een diepgewortelde haat jegens platenmaatschappijen.
Tegen beter weten in aanvaardt Rhodes een baan als studiotechnicus en
later als A&R manager bij Elektra Records. Maar als hij door het
aantreden van een nieuwe directie wordt weggesaneerd is Emitt Rhodes
voorgoed verloren voor de popmuziek. Verbitterd en teleurgesteld
trekt hij zich terug in Hawthorne.
Er
is echter een naschrift. Begin ’97 treedt Rhodes voor het eerst
sinds meer dan 25 jaar op. Hij speelt met een gelegenheidsband,
bestaande uit fans, op het prestigueuze Poptopia! festival in Los
Angeles. Daarnaast doet het verhaal de ronde dat Emitt Rhodes aan een
come-back werkt. Het lijkt onwaarschijnlijk en dat is het ook.
Zeventien jaar later is nog steeds niets van hem vernomen. Het doet
ook niets terzake; Emitt Rhodes’ debuut is een tijdloze klassieker,
vast verankerd in de muziekhistorie.
With
My Face On The Floor / Promises I’ve Made / She’s Such A Beauty /
You Must Have / Lullaby
/ Fresh As A Daisy / You Should Be Ashamed / Somebody Made For Me /
You Take The Dark Out Of The Night / Ever Find Yourself Running? /
Live Till You Die / Long Time No See
Geen opmerkingen:
Een reactie posten