De
band uit Wales ploetert jarenlang voor zijn bestaansrecht, maar echt
groot succes zal Man niet bereiken, ondanks hard werken en een oeuvre
van fantasierijke en gedurfde albums. Als Man in 1974 terugkeert van
hun eerste Amerikaanse tournee is de studio voor de follow-up alweer
geboekt. Door het plotse vertrek van de toetsenist is Man weer een
viertal, maar dat verhindert de hippieband niet om met veel
enthousiasme en nieuw hoofdstuk toe te voegen aan een bestaan van
geïmproviseerde progrock, spunkrock, spacerock en mellow
Westcoastrock. Slow
Motion is
Mans tiende lp en is vanwege de frisheid en compactheid een van de
beste. Gestoken in een door graphic
artist Rick
Griffin ontworpen hoes met daarop afgebeeld het Mad-karakter Alfred
E. Neuman, is Slow
Motion met
geweldige tracks als ‘Grasshopper’, het Rundgreniaanse ‘One
More Change’, de Westcoastballad ‘Rainbow Eyes’ en het
fenomenale ‘Bedtime Bone’ een atmosferisch en gevarieerd
gitaaralbum. Dit wordt het jaar daarop nog eens bevestigd door de
fraaie liveplaat Maximum
Darkness,
maar Man is dan aan het eind van zijn latijn. Desondanks is het
‘nadagenalbum’ Slow
Motion een
creatief hoogtepunt van de cultgroep die Man was en nog steeds is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten