The Waterboys | This Is The Sea

De wereld ligt aan zijn voeten als in september 1985 This Is The Sea uitkomt. Mike Scott is op weg een grote popster te worden, althans dat is in de muziekpers de heersende opinie. Maar het loopt anders: Mike Scott vlucht; Scott vlucht naar Ierland, vlucht in god en in alcohol. The Waterboys heeft hij dan ontbonden; mede-componist Karl Wallinger is wegens muzikale verschillen al eerder vertrokken. Mike Scott zwicht onder de druk van torenhoge verwachtingen, volgt een intuïtief pad – en raakt de weg volkomen kwijt. Dat is Scott al eerder gebeurd toen hij in 1979 met zijn band Another Pretty Face Edinburgh verruilde voor Londen. Voordat Mike Scott het goed en wel de gaten heeft, heeft zijn platenlabel hem gedumpt.

Terug in Schotland likt hij zijn wonden en komt drie jaar later met saxofonist Anthony Thistlewaite en toetsenist Karl Wallinger terug als The Waterboys – vrij naar Lou Reeds 'The Kids'. De debuutplaat, nog zonder Wallinger, is fragmentarisch en niet meer dan een verzameling demo's, maar op A Pagan Place is The Big Music van Mike Scott in zijn volle glorie te bewonderen. Scott betoont zich een bevlogen en uitbundige frontman die zijn spirituele overtuigingen niet onder stoelen of banken steekt. Muzikaal is de sound van The Waterboys groots en meeslepend: gestapelde akoestische gitaren, blazers, strijkers, de toetsen van Wallinger en de sax-scheuten van Thistlewaite. In interviews spreekt Scott enthousiast over zijn invloeden: van Reed tot Bowie, van Dylan tot Patti Smith; en van esoterische, religieuze en mythologische literatuur. Het succes van A Pagan Place maakt hem niettemin onzeker en als een gepland live-album mislukt, neemt de druk op Scott toe. Koortsachtig werkt hij met Wallinger, Thistlewaite producer Mick Glossop en een aantal sessiemuzikanten in wisselende Londense studio's aan het album waar verwachtingsvol naar wordt uitgekeken. Als de opnamen er in de zomer van 1985 opzitten, weet Scott dat het goed zit: niemand minder dan Bob Dylan is razend enthousiast over This Is The Sea. Dit wordt alom bevestigd als het monumentale meesterwerk in september '85 verschijnt: een Astral Weeks van de jaren tachtig. Naast een opwindende rocksong als 'Medicine Bow' en het door scheurende saxofoon gedragen 'Trumpets' bevinden zich majestueuze, epische mini-symfonieën als 'The Pan Within', 'Old Engeland' – geïnspireerd door James Joyce – en de zinderende, orkestrale aflsuiter 'This Is The Sea'. Van een ander kaliber, maar commercieel aansprekend is de single 'The Whole Of The Moon', een en al synthesizers, cymbalen en sax-erupties. Een klassieke single, en het wordt een hit – een zestiende plaats in de Nederlandse top 40 in januari '86 – al heeft Mike Scott geen zin in promotionele tv-optredens.

Het is het begin van het einde van The Waterboys en hun Big Music. Vlak daarop smeert Scott hem naar de Ierse pubs.

Don't Bang The Drum / The Whole Of The Moon / Spirit / The Pan Within / Medicine Bow / Old Engeland / Be My Enemy / Trumpets / This Is The Sea