Op
13 juli 1973 speelt Dr. Feelgood voor het eerst als hoofdact in
Londen, in de Tally Ho – bakermat van de pubrock. En al vanaf dat
moment zal de reputatie van dit vuige kwartet in Londen en omstreken
groeien en groeien. In 1971 geformeerd op Canvey Island, een eiland
in de monding van de Theems, bestaat Dr. Feelgood uit Lee Collinson
(zang, mondharmonica), John Wilkinson (gitaar, gestoord
podiumgedrag), John B. Sparks (bas) en John Martin (drums). Dr.
Feelgood zet een nieuwe standaard door de furieuze en tomeloze inzet
van de bandleden, die er overigens uitzien als slechtbetaalde
kantoorklerken, elkaar voornamelijk negeren en hoe dan ook weigeren
te lachen. Het is al vanaf het begin duidelijk: van zo’n band
bestaat er geen tweede. Door dit opmerkelijke imago van explosieve
liveshows en een verwilderde stage-act verwerft Dr. Feelgood
in korte tijd een grote reputatie in het pubrockcircuit. Lee
Collinson heet inmiddels Lee Brilleaux, John Wilkinson Wilko Johnson
en John Martin The Big Figure. In 1975 ramt Dr. Feelgood er
twee platen uit: Down By The Jetty en Malpractice, en
gaat dan op tournee door Amerika. Bij terugkomst moet er een derde
plaat komen, maar Wilko Johnson heeft geen enkele nieuwe song: ‘I’d
got nothing, only a few ideas.’ En dus komt er een live-lp.
In de Southend Kursaal wordt de thuiskomst van Dr. Feelgood gevierd en worden er opnamen gemaakt met een mobiele studio. Het nummer waarmee Dr. Feelgood opent – het meer dan toepasselijke ‘Going Back Home’ – zet de zaal gelijk in vuur en vlam. Dan volgen er zeven stomende rock-‘n-rollsongs waarin Wilko Johnson als een gestoorde gek over het podium rond rent en rond stuitert en Lee Brilleaux totaal buiten zinnen raakt. Op kant 1 van Stupidity staan echter zeven nummers van een concert in de Sheffield City Hall. En ook daar slaat de vlam in de pan als Brilleaux’ geile mondharmonica zich verheft boven de opvallend dunne slaggitaarsound van Johnson – die overigens wel als een hakbijl door het bas/drums-fundament klieft. Maar de keren dat de dolleman soleert, zoals in Bo Diddley’s ‘I ‘m A Man’, spat de kalk van het plafond. Dr. Feelgood laat weinig heel van zaal en publiek tijdens de uitvoering van weergaloos vuige rockstompers als ‘Talking About You’, ‘She Does It Right’ en Solomon Burke’s ‘Stupidity’. Het naar dit nummer vernoemde live-album verschijnt op 24 september 1976 en geeft een perfect beeld van de tomeloze energie van de band en de hechte en retestrakke live-sound van vooral de tandem Brilleaux/Johnson. Stupidity komt de arbitraire titel toe tot de beste live-albums ooit te behoren. In ieder geval weerspiegelt het de reputatie van The Feelgoods en geeft het de importantie weer van deze weergaloze pubrockband, maar laat Stupidity vooral ook een herinnering zijn aan Lee Brilleaux die op 7 april 1994 stierf, al op 41-jarige leeftijd slachtoffer van kanker.
In de Southend Kursaal wordt de thuiskomst van Dr. Feelgood gevierd en worden er opnamen gemaakt met een mobiele studio. Het nummer waarmee Dr. Feelgood opent – het meer dan toepasselijke ‘Going Back Home’ – zet de zaal gelijk in vuur en vlam. Dan volgen er zeven stomende rock-‘n-rollsongs waarin Wilko Johnson als een gestoorde gek over het podium rond rent en rond stuitert en Lee Brilleaux totaal buiten zinnen raakt. Op kant 1 van Stupidity staan echter zeven nummers van een concert in de Sheffield City Hall. En ook daar slaat de vlam in de pan als Brilleaux’ geile mondharmonica zich verheft boven de opvallend dunne slaggitaarsound van Johnson – die overigens wel als een hakbijl door het bas/drums-fundament klieft. Maar de keren dat de dolleman soleert, zoals in Bo Diddley’s ‘I ‘m A Man’, spat de kalk van het plafond. Dr. Feelgood laat weinig heel van zaal en publiek tijdens de uitvoering van weergaloos vuige rockstompers als ‘Talking About You’, ‘She Does It Right’ en Solomon Burke’s ‘Stupidity’. Het naar dit nummer vernoemde live-album verschijnt op 24 september 1976 en geeft een perfect beeld van de tomeloze energie van de band en de hechte en retestrakke live-sound van vooral de tandem Brilleaux/Johnson. Stupidity komt de arbitraire titel toe tot de beste live-albums ooit te behoren. In ieder geval weerspiegelt het de reputatie van The Feelgoods en geeft het de importantie weer van deze weergaloze pubrockband, maar laat Stupidity vooral ook een herinnering zijn aan Lee Brilleaux die op 7 april 1994 stierf, al op 41-jarige leeftijd slachtoffer van kanker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten